AŞKIN ADAMI
O, sevilmeyi değil,
Hep sevmeyi kader bilen adamdı.
Ne yalnızlıktan korktu
Ne de sessizliğin yükünden…
Kalbinde hep bir dua saklıydı;
Adı hasret, rengi gece, sesi özlemdi.
Aşkı kelimelerde değil, bakışlarda taşırdı.
Birini sevdiğinde, varlığını
Onun nefesine emanet ederdi.
Bir tebessümüyle dağlar erir,
Bir suskunluğunda yıldızlar sönerdi.
Onu görmek kolaydı ama çözmek…
İşte orada dünya susardı.
Çünkü o, duyguların lisanında konuşurdu.
Bir dokunuşla bir ömrü anlatır,
Bir bakışta, bütün yaralarını gizlerdi.
O, sevgiyi çıkara çevirmeyenlerdendi.
Ne beklenti bilirdi ne hesap…
Bir kalbi, bir ömrü, bir inancı vardı sadece.
Ve o kalp, bir gül gibi narin;
Ama ateş gibi yanardı sevince.
Bazen kalbini bir dua gibi uzatırdı gökyüzüne,
“Al, eğer değerini bilen varsa…” derdi.
Kırılırsa da sessizce kırılır
Ama hiç kimseyi incitmezdi.
Ve bir gün herkes anladı:
O, aşkı aramıyordu,
Aşk, onun yüreğinde yuva kurmuştu.
Çünkü o, aşkın adamıydı;
Sevilmeyi değil, sevmeyi kutsal bilen,
Aşkın ateşinde yandıkça arınan.
Ve her defasında küllerinden doğardı.
***
Editör: Bilgi Şakar
