ANNEMİN DEDİKLERİ
Annem derdi ki:
"Ben sizi tuz kadar seviyorum.."
Telaşlanır üzülürdük hemen:
"Anne.. o kadar az mı?"
Cevap gelirdi gülümseyen dudaklardan..
"Eğer eksik olursa tuz sofranızdan"
"Yiyemeyiz, tadı olmaz." derdik, hep bir ağızdan..
Bir de derdi ki: "Yakışırken giyin..
Alışırken yiyin..
Sevilirken sevin.."
"Neden?" diye sorardık..
Cevap bu kez:
"Tatlı diline eşlik eden gülen gözlerden..
Yaşlanınca giyemezsiniz her istediğinizi..
Yakıştıramazsınız gençlikteki gibi..
Öğütmez mideniz her şeyi..
Sancılanırsınız..
Yaşlanınca kalmaz eski çekiciliğiniz..
Bir kenarda unutulursunuz..
Sevgiyi gençlikte köklendirip büyütünüz.."
Oyundan geliriz, acıkmışız kurt gibi..
Koşarız hazır sofraya..
Hemen annem koyardı engeli..
Başımızda gezinirken şefkatli eli:
"Koş.. musluk başına..
Yol yol yol olmuş, yüzünüz tozlu terinizden.."
Kalkınca sofradan, yemekten..
"Hele bir otur elini ağzını yıkamadan:
Koş!.. Kuyu başına!..
Yükselir annemin sesi yeniden..
Ağzınızı, burnunuzu köpek yalasa doyacak..
Yıkanın, paklanın yatağa girmeden.."
Anam benim canım annem..
Yıkanıp gelince bir de öperdi ki:
"Koklaya koklaya..
Oh, mis gibi evlat kokuyorsunuz..
Anam benim, can annem..
Sen toprağa gireli..
Toprak, anne kokuyor mis gibi..
Ya sen onu biliyor musun?.."
Toprak kokusuna karışmış anne kokusu..
Mis gibi tütüyor burnumda..
Hangi çiçekte var bu koku?
Filbahri, hanımeli, gül mü, şebboy mu..?
Yoksa, Yasemin mi yakışır gül tenine..?
Bana sorarsan anacığım..
Hiçbiri senin kadar güzel kokmuyor..
Hiçbir çiçek senin gibi güzel açmıyor…
Sen gideli bahçemize uğramadı baharlar..
Mesken tuttu gönlümüzü soğuk rüzgarlar..
