Konuşmak, anlatma isteği, anlaşılma duygusu bence temel ihtiyaç.
İnsanların kendini ifade etme şekilleri birbirinden farklı. Konuşmak yetseydi, hepimiz anlattığımızdan ve anlaşıldığımızdan emin olurduk.
Her bilgi, ne kadar çok duyu organımıza hitap ediyorsa onu daha kolay kavrar, daha geç unuturuz. Şiirlerin bestelenip şarkı, türkü, ilahi, marş türünde şekillenmesiyle şiirde şairin vermek istediği temayı daha çabuk algılarız.
Buna da "ana duygu" denir. Ana duygu şairin hissettiği, hissettirmek istediği asıl duygudur. Sözlü edebiyat döneminde türküler çağırılmış, ağıtlar yakılmış, destanlar söylenmiş. Bu anlatma isteği; toplumun acılarını, sevinçlerini, kahramanlıklarını gelecek nesle aktarmak için; en çok da yazanın içini dökmek için.
Okuma yazma bilmeyenlerin, "parmak hesabı" da denen hece ölçülü söyleyemeyenlerin kendini ifade etme şekli çizim. Çizmek, boyamak, resmetmek de kendini ifade etme şekli.
Eskiden zanaatken günümüzde sanat olarak değerlendirilen ebru, oymacılık, nakkaşlık da insanların kendini ifade etme şekli.
Hepimiz bulunduğumuz dönemin tarihine tanıklık ediyoruz. Giden kendi hikayesi, kendi tarihi ile gidiyor. Sanat eseri de olmasa geçmişimizi taze tutamayacağız.
Bu yüzden yapılmış selatin camileri, çeşmeler, kümbetler; bu yüzden mimarî, bu yüzden sanat. Bu yüzden şiir, bu yüzden edebiyat.
Öldükten sonra da yaşamak için bir eser bırakmak istememiz fıtratımızın gereği.
Hepimizin yeteneği farklı. Hepimizin kendimizi ifade etme şekli ayrı. Önemli olan, yeteneğimizin hangi alanda olduğunu keşfetmek ve kendimizi o alanda geliştirmek.
Ben iyi ki edebiyatı sevmişim, iyi ki edebiyatı seçmişim. Dünya Sanat Günümüzü kutluyor ve ebru sanatı terimleriyle yazdığım şiirimi şiirsevenlere hediye ediyorum:
ÖDÜM KOPUYOR
Candan ziyade camdanmış gönül teknem,
Bir bîvefânın elinde -tutamaz da- düşersem,
Sudan sebeplerle kitresi kırılır diye ödüm kopuyor.
Yumuşacık suyunda canlanıp da
Yalan dünyanın rengine aldanıp da
Mevsimsiz bir baharda açar diye ödüm kopuyor.
Vahdeti çizdiğin Elif'in, tek yapraklı lâlenin,
Hüznünle suladığın nâlân menevşenin,
Çam râyihâlı gülün rengi solar diye ödüm kopuyor.
Bülbül yuvası derken çarkıfelek çıktı.
Kardelen dilerken hercai çıktı.
Sümbül suda nergise döner diye ödüm kopuyor.
Meğer, ne zormuş suya yazı yazmak,
Beyhûde bir ömrü takvimden saymak,
Tırnaklarımla tutunmadan giderim diye ödüm kopuyor.
Sanatın içinde sanat varken,
Hayatın içinde hayat varken,
Bir kaşık suda boğulurum diye ödüm kopuyor.
Sonsuz semânın, ebr-i nîsânın, suyun sahibi: Ey Musavvir!
Tüm sanatlar seni anar, seni yazar; senin taklîdin, senin tasvîrindir.
Lütf-u inayetini unutup kerâmeti kendimden bilirim diye ödüm kopuyor.