Bir varmış, bir yokmuş. Ağaçları, dereleri ve içinde yaşayan pekçok hayvanıyla güzeller güzeli bir köy varmış. Bir gün, bu köyde yaşayan Haylaz Cırcırböceğinin canı sıkılmış. " Ne yapsam, ne yapsam," diye düşünmeye başlamış. “Tamam, buldum!”demiş heyecanla. “Ben çok iyi şarkı söylerim!” diye bağırıp aniden yaşadığı çalılıktaki bir dalın tepesine zıplamış ve başlamış şarkı söylemeye. Şarkısını söylerken öyle mutluymuş ki kendinden geçmiş. Sesi her yere yayılmaya başlamış. Komşuları rahatsız olur mu? diye hiç düşünmemiş. Kendisini şarkı söylemeye kaptırmış.
Biraz ilerdeki evin köpeği Çomar, yeni öğlen uykusuna yatmış. Cırcır böceğinin sesi yükseldikçe yükselmiş ve Çomar'ı rahatsız etmeye başlamış. Yaşlı Çomar, Cırcır böceğini uyarmış; “Aklına geldi diye şarkı söyleyemezsin, etrafı rahatsız edemezsin. Her aklımıza geleni yapsak düzen bozulur. Herkes bir birine saygılı olmak zorundadır” demiş. Cırcır böceği ise; “Banane, banane! Şimdi şarkı söylemek istiyorum,” diyerek devam etmiş şarkı söylemeye. Herkese konser veren bu şarkıcının sesinden rahat uyuyamayan Çomar, ne yapacağını bilememiş. Son çare, patileri ile kulaklarını kapatmış.
“Oh be!” diye homurdanmış. Ancak, tam uykuya dalacağı zaman, ayakları kulaklarından aşağıya kaymış. Cırcır böceğinin sesi bütün kuvvetiyle Çomar’ın kulaklarına dolmuş. Uyku sersemi köpek, ne olduğunu anlayamamış. Bir de duymuş ki komşusu Cırcır böceği hala şarkı söylüyormuş. Homurdanarak,
Cırcır böceğini, uyarmış ama güzel sesli cırcır böceği bu uyarıyı anlamamış. Şarkısı yetmezmiş gibi bir yandan da dans etmeye başlamış.
Çomar dayanamamış; "Hav hav hav!" diye uyarmış, çok rahatsız olduğunu anlatmış.
Cırcır böceği bu duruma kızıp kendi kendine söylenmeye başlamış; “Bedava şarkı dinliyor ama neymiş,rahatsız oluyormuş...”
Çomar tam rahatlamış, uykuya dalacakmış ki
bu sefer de vıraklayan bir sesle kendine gelmiş.
Çomar çok kızmış! Tam uyarmak için havlayacakken, aklına bir fikir gelmiş. Bu yaramazları uyararak bir yere varamayacağını anlamış. Bunun üzerine seslenmiş; “Çocuklar! Biraz sessiz olun. Biliyorsunuz, çoğumuz öğlen uykusuna yatıp dinleniriz. Eğer müsade ederseniz biraz uyuyup dinlenmek istiyorum. Bir saat sonra buluşup hep beraber şarkı söyleyebiliriz. Ne dersiniz? diye sormuş. Hepsi çok mutlu olmuş, sevinçten “oley” diye çığlıklar atmışlar. Şarkı söyleyen kurbağa, "şılap" diye suya atlamış ve mutluluktan suyun içinde yüzerek duymayan arkadaşlarına haber vermiş. “Arkadaşlar bir saat sonra hep beraber şarkı söylemek için anlaştık, haberiniz olsun” demiş. Cırcır böceği de duyamayan arkadaşlarına tek tek haber vermiş.
“Arkadaşlar bir saat sonra hep beraber şarkı söyleyeceğiz.”
Bu haberi duyan sincaplar, kuşlar da çok sevinmiş.
Çomar, uykusunu almış ve uyanmış, esneyerek gerinmiş bir güzel.
Rahatlayınca birden aklına gelmiş verdiği söz. Hemen etrafa kulak vermiş. Ama
O kadar sessizmiş ki doğa, sanki herkes uykuya yatmış gibiymiş. Durmuş, biraz dinlemiş. Kimseden ses çıkmıyormuş. Merak etmiş, "Gidip bir bakayım," diye düşünmüş. Az önce bağıra çağıra şarkı söyleyen cırcır böceğinin yanına gitmiş.
Birde ne görsün! Sırtüstü yatmış bacaklarını havaya kaldırmış, mışıl mışıl uyuyormuş cırcır böceği.
Hayal kırıklığına uğramış. Tam dönüp gideceken, her taraftan yükselen sesleri duymuş. Tüm arkadaşları birlikte şarkı söylemeye başlamışlar. Kurbağalar ”vırak vırak” vıraklamaya başlamış. Bir yandan kuşlar "cik cik" ötüyor, diğer yanda başka köpekler havlıyormuş. Bizim yorgun assolist cırcır böceği, duyduğu sesler yüzünden uyanmış. Gözlerini açmış, birde ne görsün! Çomar, karşısında dikiliyormuş.
Zıp diye atlamış, köpeğin en yakınındaki dala, “uyanmışsın” demiş. Gözlerini ovalamış, uyku mahmurluğundan kurtulmuş. Öfkeyle; "Ne de güzel uyuyordum...Niye uyandırdınız beni!" diye azarlamış Çomar'ı. Çomar, gülümseyerek cevap vermiş öfkeli cırcır böceğine; " Yaa! Gördün mü bak; başkalarını rahatsız etmek hiç de hoş birşey değilmiş." Cırcır böceği mahcup olup başını eğmiş. Çomar; " Üzülme," demiş. " Yoksa unuttun mu? Hep birlikte şarkı söylemek için anlaşmıştık. Göreceksin ki, böylesi çok daha keyifli olacak."
Cırcır böceği Çomar'la göz göze gelmiş ve kendilerinin de arkadaşlarına katılmaları gerektiğini anlamış. Ve başlamışlar hep birlikte evrensel şarkılarını söylemeye.
Ağaçların dallarındaki kuşlar, gül dalındaki bülbül, ağaç kovuğundan başını çıkarmış sincap, hepsi bu koroya katılmış. Şarkıları bütün doğaya yayılmış.
Hepsi çok mutlu olmuş, şarkıları bitince de Çomar’a teşekkür etmişler.
En kısa zamanda tekrar beraber şarkı söylemek için anlaşmışlar. Herkes bir biri ile vedalaşmış ve kendi yuvasına dönmüş.
j
