ÖLÜM DE ÜŞÜR
Hafta sonu.
Devasa bir şehrin kalabalığında
Karınca adımlarda insanlar.
Vitrinlerde gülümseyen mankenler.
Solgun ve düşünceli yüzler
Yüzleri kirden pas tutmuş çocuklar.
Kahvesinden bir yudum daha aldı.
Yağmurun karla karışmış taneleri ölüm gibi düşmüştü yüzüne yürüdüğü zamanlar.
Ölüm de üşür diye geçirmişti içinden.
Ölüm de üşür..
Kar beyazı bir tel saç yapışmıştı gözlüğün kenarına.
Ve artık eni konu okunuyordu yüzündeki çizgiler.
Dört yıl daha dedi içinden.
En az dört yıl daha taşımalı beni bu ayaklar.
Yirmisinde zıpkın gibi bir delikanlı iken
Otuz kiloluk teçhizatla sekiz on kilometreyi nasıl da koşardı.
Atom karınca demişlerdi ona mesleğe ilk başladığı yıllar.
Öyle de kalmıştı üstünde
Ne çabuk geçip gitti
Onlarca ülke,binlerce insan.
Denizin orta yerinden suya hasret coğrafyalara.
Dört yıl daha dedi.
Üniversiteyi bitirmeli çocuk sıkıntı çekmeden.
Parasızlıktan gidemediği üniversite geldi aklına.
Zorunluluktan iki yıllık meslek yüksek okuluna kayıt yaptırmıştı.
İçi kan ağlayarak
Gülümsedi .
Her zaman yaptığı gibi.
Gözlerinde birikmiş bulutları içine akıtarak.
Cüzdanına baktı. İsminin yazıldığı harfler üzerinde titredi birden parmakları.
Serserim dediği torununun telefonda kayıtlı resimlerine baktı.
Birden yıldızlar ışıdı gözlerinde.
Öyle bir sarılıyor ki serseri.
Yüreğinin içine girecek gibi.
Yıllar öncesinden aldığı montun dikişleri bırakıyordu yer yer.
Neyse ki ayakkabıyı yenilemişti.
İndirime denk düşersem birde mont alırım dedi içinden.
Çocuklar iyi olsun da.
Gerisi hiç sorun değildi onun için.
Baba olmak böyle bir şeydi her halde.
Telefonuna bir mesaj düşmüştü o an
Baba, ne yapıyorsun.
İyiyim babacım diye yazdı.
Bir yandan hesabında kalan parayı düşündü. Olsun. Hepsini de istese yine gönderecekti.
Kahve fincanının dibinde kalan son yudumu da içti.
Ağır ağır doğruldu oturduğu masadan.
Karınca adımlarda bir insan denizi akıyordu dışarıda.
Genci yaşlısı. Evlisi. Evsizi.
Karla karışık bir yağmur düşüyordu şehrin üstüne.
Buz gibi.
Ölüm gibi.
