LÜTFİYE
İçimdeki çocuğun sesini dinlemeyeli çok uzun zaman olmuştu.
İnce belli narin bedeniyle
Uzun bir yolculuğun içinden çıkagelmişti güzel endamıyla
Tesadüfler durağında
Masumluğun en derinine doğru sevgisini etrafıma yayıvermişti...
Onun varlığı
Güvenilmeyecek ruhlara iyimser duygularla bakınabilmeyi öğretmiş
Can dokunuşlarla yüreğini yüreğime değdirtmişti...
Çok mütevaziydi, şiir yürekliydi.
Sabırlı bir birey olması ona karşı ilgimi daha da arttırmış
Nedenini hiç bilmediğim bakışlarından akan hüzünler gözümün iç renginde canlanıyordu.
Onu kanıma santim santim enjekte etmiş
Onunla ilgili çok iyilikler düşünüvermiştim...
Onun dilinden bir türlü dinleyemediğim
Hiç anlatamadığı bol rüzgarlı bir yolculuğun hikayesine sahip olduğu belliydi.
Bana yansıyan cennet kokulu yüzü uykularımı kaçırmış
Hayatın en güzel yolculuğunda onu tanımanın büyük keyfini sürmüş
Varlığı gözlerimi yeniden gülümsetivermişti...
İyisiyle, kötüsüyle
Her ne olursa olsun nefes alıp güzel yaşamın gerekliliğini
Ruhlara damıtılmış kangremsi rengin çok uzağından anlatıvermişti...
Maviden şifayı kaparak
Hiç olmadığı kadar mucizevi bir aşka konarak
Şu yalan dünyanın kahrolası düzeninden sıyrılıp
Azıcık da olsa
İçinde taşıdığı büyülü sevgiyi kaybetmeden yaşayarak
Hayata sımsıkı sarılarak
Kimsenin ağır yükünü taşımadan yarınlara uzanmayı öğretmişti o dahi kadın...
