ÇEŞMİ SİYAH
Radyoyu yanına çekti. Düğmesini çevirdi. Ortalığa Türk halk müziğinden "Çeşmi Siyahım" isimli türkünün sözleri düştü. Derin bir iç geçirdi. O gece aklına geldi.
- Adaşım kitabı bitirdin mi?
- Az kaldı. Niye sordun?
- Ben de okuyacaktım.
- Bu akşam biter herhalde.
- Herhalde mi?
- Canım biliyorsun son gazı lambaya dün koyduk.Hafta sonuna kadar ilçeye inemeyeceğimize göre bununla idare edeceğiz.
- Haklısın. Hafta sonuna kadarda üç gün var. Keşke komşulardan isteseydik.
- Bizde olmayan onlarda olur mu? Dert etme işte çaylarımızı içelim. Birazdan yatarız. Yarın bende kitabı bitirmeye çalışırım. Şu türkünün güzelliğine bak…
O gece aralarında buna yakın konuşma geçmişti. Sabah çalışmaya gittiĝinde bir daha dönememişti. Yürürken yoldan geçen aracın sağ aynası çarpmış, yere düşürmüş, yardıma gelenler apar topar araçla ilçe hastanesine ulaştırmaya çalışmışlarsa da kurtaramamışlardı:
- Ah adaşım ah! Seni özlüyorum.
Radyoya bakışlarını dikti. Onun elleri de düğmelerine uzanmış, açmış kapatmıştı. Oda arkadaşlığı yapmışlar, birbirlerini kardeşten yakın sevmişlerdi.
Türkünün sonunda elleri usulca açıldı. Dudaklarından önce besmele, sırası ile Fatiha döküldü. Açılan elleri yüzünü avuçlarken; "Amin" ile iki damla göz yaşı düştü.
İki damla gözyaşı içinde yangınları büyüttü...
Radyoda yeni bir türkü başlasa da, o dünün sayfalarına dalıp gitmişti.
Editör: Serhan Poyraz
