BABA ve KIZLARI
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; pireler berber, develer tellal iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken bir baba varmış. Bu babanın kızları olmuş. El bebek gül bebek büyütürken zaman geçivermiş. Bir bakmış kızlar konuşuyor ne dese anlıyorlar. Bu baba kızlarına çok düşkün olmasına çok düşkünmüş. Bir de korkarmış kızlarımın başına bir hal gelir diye. Buna bir çare düşünmüş.
Sonunda bir çare bulmuş. Toplamış kızlarını etrafına her akşam masallar anlatmaya başlamış. Ne kadar bildiği masal varsa anlatmış, zamanla bildiği masallar tükenince artık uydurma masallar anlatmaya başlamış. Gel zaman git zaman bu kızlar babaların masallarıyla büyümüşler.
Baba masallarını dinlemekten bıkmışlar. Kızlar evlenme çağına gelmişler. Her gün kızlar bir bahane uydurup akşam erken yatarlarmış. Sabah erkenden kalkar ya ormana odun toplamaya, ya dereye çamaşır yıkamaya diye çıkar olmuşlar.
Baba buna bir bakmış iki bakmış fazla dayanamamış. Kızları bir akşam etrafına toplamış. Anlatın bakayım, ‘’Her sabah her sabah ne oluyor?’’ demiş. Kızlar da başlamış anlatmaya
‘’ Baba biz artık büyüdük, sen çok yoruluyorsun, biz de sana yardım ediyoruz ‘’ demişler.
Baba biraz düşünmüş. Odunluk odun doluymuş. Su testleri suyla doluymuş, çamaşır ise haftada bir
yıkanırmış. Baba hiç ikna olmamış ve kızlara kızmış ‘’ Bana masal anlatmayın ‘’ demiş.
Bir zaman sonra baba tek tek kızlarını evlendirmiş. Zaman biraz daha geçince kızları yine bir araya
gelmiş. Bu defa o kadar çok üzgünlermiş ki ‘’Babamız, bir varmışla bir yokmuş masalları anlatırken meğerse bizlere nasihat edermiş.’’ demişler. Gel gör ki kızlar bunu anlayasıya kadar baba bu dünyadan göçüp gitmiş.
‘’Gökten üç elma düştü; biri bana, biri dinleyenlere, diğeri de bütün iyi babalara olsun.’’
