Salon dolu. Sandalyelere oturtulmuş çocuklar. Boş sandalye neredeyse yok. Ebeveynler ayaktalar. Ebeveynler endişeli. Bu saatte suratlarından düşen bin parça...
“Bu soğuk, dağlara düşen ilk kardan!
Kar yağsın ki bitsin bu salgın!”
Uyku ile uyanıklık arasında, yorgun düşmüş küçük bedenler. Bir salgının habercisi ilk gece sanki.
Koşuşturma yok, sakin bir hava hakim hastanede. Herkes işini yapıyor ya da buna yürekten inanmak istiyor tüm anne ve babalar. Müdahale odasında onu görüyorum. Yüzünde doğal olarak maske var ve alelade toplamış saçlarını. Çok seri davranıyor. Yıllardır yaptığı bir işin kıvraklığı bu belki.
“Kaçıncı şırınga elimdeki,
Kaçıncı maske, tıbbi atık kutusunu boylayan!”
Koridora çıktığında herkes büyük bir saygıyla yol veriyor ona, belki de itinayla. Yarı koşar adımlarla oradan oraya... Lakin onun için, sıradan ve yoğun bir gece. Lakin onun için, uykusuzluğuna ve yorgunluğuna direnmeye çalıştığı bir nöbet.
“Ellerim saçlarıma varmıyor, ellerim ki uyuşuyor her çığlıkta…
Dünyada ne çok çocuk var, ne çok çocuk var sırada!”
Orada, salonun girişinde ona baktığımdan habersiz. Arada telkinlerde bulunuyor çocuklara.
“Acımayacak, tamam şimdi bitiyor, bitti bak!”lar.
Çocukların kolları ile onun maskeli yüzü arasındaki bakışlara gözyaşları doluyor çoğunlukla. Damarı her defasında, ilk anda buluyor olmak büyük maharet.
“Döndükçe akrep, döndükçe yelkovan,
Kaç iyileşen çocuk var beni bu hastane odasında unutan!”
Kendisine sesleniyorum. Duymuyor önce. Sırada bekleyenlerden müsaade istiyorum. Damar yolu açtığı çocuk, bana bakınca o da bakıyor. Göz göze geliyoruz. Çok değil üç saniye bakakalıyoruz birbirimize. Aradan üç gün geçiyor. Aradan özürler, aradan kurulamayan köprüler… Başka bir nöbet gecesinde, onu dinmeyen mide kramplarıyla yine o müdahale odasında hayal ediyorum.
“Acıyor ve bitmek bilmiyor!”
“Geçmişini arayanım ağlama odasının cılız kollarında,
Ben yapayalnız, ben yalpalayan yarı karanlık fayanslı hastane koridorlarında!”
