ŞİİRCE / AH! BE ÇOCUK
Parkamı askıda unutup
yanıma sadece kendimi aldığım
buruk kar sokağında
Üşüyen bedenim miydi yoksa uykusuz gölgem miydi?
İki bıcır bıcır göz dikildi karşıma
kimden emanet belli olmayan çizmeler ayağında
altı adem
üstünde yeşil hırka
Burnunu rüzgârın ritmiyle çekerken
o hantal çizmelerle tepiniyordu.
Kardan intikam mı alıyordu
yoksa beni mi eziyordu adım adım isim koyamadım.
Gel len buraya, dedim..
Şap şap dikildi karşıma.
Üşümüyor musun oğlum diyecek oldum.
Elinin tersiyle
dudaklarına inen sümüğü silerken
akranım edasıyla
başını yukarı kaldırıp
cık, dedi.
Ceplerime daldırdım elimi
Boş boş dolaşıp durdu parmaklarım.
Aralarına sıkışan son bir kaç bozuğu sıkıştırdım demir avuçlarına.
Gülümseyiverdi.
İşte tam da o anda
anamın dediği gibi
yüreğimin yağları eridi.
Ah be çocuk.
ben senin o gülümsemendeki tad kuş tüyü mitil de bulabilir miyim?
Hangi yangın ısıtabilir beni bu denli candan
Hangi dem keser içimdeki nefesi.
Ah be çocuk
bilememişiz
yanlış ezberletmişler
bize çok ucuza
çizilebiliyormuş
mutluluğun resmi.
