SENİN HAKKIN DEĞİLDİ / ÇANAKKALE RUHU
Yıl bin dokuz yüz on beş Çanakkale Savaşı,
Kiminin yirmilerde, kimi on beşti yaşı.
Siperlerin ardında kuruldu "Sargı Yeri"
Burada topladılar, yaralanan erleri.
Savaşın başlarında var olan ilaçları,
Sonraları azaldı, çoktu ihtiyaçları.
Öyle anlar geldi ki hastaya bakılırdı,
Yaşar mı yaşamaz mı tetkikler yapılırdı.
Yaşam şansı olana ilacı verilirdi,
Kurtulur ümidiyle tedavi edilirdi.
Oysa her yaralının ağrısı dinmiyordu,
Sonu yoktu acının durmadan inliyordu.
Her gelene mutlaka ilk doktor bakıyordu,
Yaşama şansı varsa ağrı kesici yapıyordu.
İlaçsız oluyordu, cerrahi müdahale;
Ümidi tükenince onlar Hakk'a havale.
Muayene ederken hasta yüzüne bakmadan,
Hemen karar verirdi hiçbir ayrım yapmadan.
Acılarla kıvranan bir asker getirildi,
Ağır hasta olduğu doktora yetirildi.
Doktor bakar hastaya yarası fazla ağır,
Ağrı kesici yapmaz, işitmez sanki sağır!
O sırada askerden bir inilti duyulur,
“Baba” diye seslenen doktorun öz oğludur.
Buna rağmen oğluna ağrı kesici yapmaz,
Başkasının hakkını oğluna dahi bırakmaz.
Birkaç saat içinde şehit düştü evladı,
Sarıldı öz oğluna; için, için ağladı.
“Affet oğlum” diyerek kulağına eğildi,
“Elimdeki o ilaç senin hakkın değildi.”
Vatan denen hamuru yoğuran sır ve gizde,
Doktor Tarık Nusret’i, tanıyın bilin siz de!
Çanakkale Zaferi, ne can ne de kandır;
Öz oğluna ilacı, yapmadığı o andır.
Pir-î Fâni bu "Vatan" bu ruh ile kuruldu;
Hak yolunda Hak için çağa damga vuruldu.
