SENİ ARARKEN
Soğuk caddelerine
Hep sessizlik
Hep hüzün mü çöker böyle bu kentin.
Bilinmeyen, her kimse
Bir el midir yalnızca
Şubatta mı saklıdır en zorlusu mevsimlerin,
Sakinleri esiriyse çaresiz
Gidenlere ne olur
Ne olur söylesene.
Hiç mi açmaz baharlar
Kuşlar konup göçmez mi
Yeşil gözlü bir kadın
Alıp başını bir gün
Kapısından çıkmaz mı...
Kimseler, hiç düşmez mi
Yosunlu kıyılara,
Düşlerini aramaz mı
Yazgısında kalanlar.
Sessizlik, hüzün müdür
Sokakları tutanlar.
Kimseler konuşmaz mı
Islak banklarda göz göze,
Bir sevdalı
Bir aşık, dolaşmaz mı yağmurda
Ellerini cebinde bir unutan olmaz mı
Tüm insanlar umutsuz.
Yılgın mıdır bu kentte?
Yolum sana çıkar mı
Bir uçuk ümit
Çakılları teptiğim sokaklarda, dalgınca
Kimsecikler umursamaz
Kimselere değmez mi…
Sabahları tutsam ucundan.
Akşamlara götürsem
Örtsem geceyi üstüme bir ağacın dibinde
Suya düşen damlaları saatlerce dinlesem...
Bu kim ki demez mi
Önümden gelip geçen.
Sen hiç mi olamazsın yanımda, söylesene
Yalnızca hüzün müdür her dem açan bu kentte
Yalnızca bir umut mu dolaşacak benimle.
