RENKLERİN KUŞAĞI
Kadın masada oturuyordu. Ruhunu ve bedenini sıkan bir şeyler hissetti benliğinde. Ruhunu ve bedenini sıkan yorgun cümleler…
Kafasında türeyen sesler gittikçe çoğalmaktaydı. Anlam veremediği nöbetler silsilesi başlamıştı günün erken saatlerinde. Yorgunluk, ümitsizlik, hayal kırıklığı tüm çeperlerini örmüştü kalbine. Sonra sendeleyerek aynaya yaklaştı. Uzun uzun cümleler kurdu kendine. Yüzünde yılların belirdiği gölgelere baktı.
Gölgeler ve ruhunda üşüşen hissizlik…
Gözyaşı ülkesinin adı: Hissizlik…
Kalem ve kâğıda koşarak sarıldı. Uzun bir iç çekişten sonra şunları yazdı defterine:
“Varlığımı anlamdırdığım vakitlerdi. Bir anlam yükleyip, bir anlam siliyordum gökyüzünden.
Uzaklardan bir ses duyuyordum.
Varlığımı diyorum,
varlığım;
yıldızları çoktan mesken tutmuştu.”
Günler geçiyor ve içindeki ses yığınlarına anlam veremiyordu kadın. Ruhunda ve bedeninde kopan parçalar onu anlamsızlığa itiyordu. Hayatın gürültüsü, koşturmacalar, kafasında hiç susmayan sesler…
Koşarak balkona attı kendisini. Oturdu ve nefes alamadığını hissetti. Sanki tüm dünya durmuştu o anda. Gözlerini kapattı ve boşluğun verdiği kaybı yaşıyordu hücrelerinde.
Hayat anlamını koparmıştı bedeninden. Her şey susmuştu aniden. Kafasında türeyen sesler susmuştu. Tam kendinden ümidi kestikten sonra yüzüne bir yel esti. Sadece bir yel…
Sanki o esinti yıllarca birikip çoğalan seslerine yatıştırıcı bir merhem olmuştu yüzünün tüm hücrelerine…
Gözlerini açtı ve etkisindeydi hâlen yaşadıklarının. Titredi, kalbine ve hücrelerine yaşamın oluk oluk renkleri aktı. Yavaş yavaş doğruldu oturduğu yerden ve yürümeye başladı. Kapıdan odasına girdiğinde artık o sesler çoktan susmuştu.
Varlığını anlamlandırıp yeniden kuşattı umudun siperlerini ruhuna.
Ve yeniden doğmuş olmanın sevincini yaşayacaktı. Yüzündeki gölgeler, yerini yaşam öznesinin varlığına çağıracaktı. Renklerin kuşağı kalbinde bir ömür boyu dalgalanacaktı kadının…
Editör: Gülçin Granit
