LUNAPARKLAR BİLE SUSKUN
Öyle bir an oldu mu?
Evet oldu.
Bir virüs geldi ve susturdu.
İnsanları farklı bir yere ışınladı sanki.
İnsanlar ışınlanmanın yolunu ararken, yerinde saymaya başladı, zamanla bile yarış yapılmaz oldu.
Zaman çoktan gitti, bize ise baka kalmak kaldı.
"Farklı gezegenlerde hayat var mı"?
Bunu çok sorar ve araştırır olduk.
İlk defa yarınların belirsizliğini yaşadık.
Çocuklarımıza bile şu vakit gelsin lunaparka gideceğiz, diyemedik.
Çocuk kahkahalarıyla şenlenen dönme dolaplar dönmez oldu.
Gerçek hayattaki dönme dolaplar peki?
Onları durduramıyoruz.
Onları döndürenler işinde uzman olmuşlar daha doğrusu kimse onları durduramıyor.
Tek ona dokunmadı virüs her şeyi sihirle durdurdu ama insanlardaki dönme dolaplara bir etkisi olmadı.
Her şey biz insanlar için der yaşlı bilgeler.
Haklılar, insan her şey ile baş etmeyi bir şekilde öğreniyor, kah düşerek kah üzülerek.
Lunaparkları susturmak gerekti belki, hayallerimizin yeşillenmesi için.
O kadar hızlı koşuyorduk ki, hayal kurmaya bile vaktimiz yoktu.
Her şeyi ezbere yaşıyorduk.
Durmak yok, analiz etmek yok, doğru mu yanlış mı, bunu mu istedik gerçekten, sormak yok.
Dönme dolaplar yeşillenip çiçek açtı.
Hayallere vakit kaldı, tabi kurmak isteyene.
Çocuk kahkahaları bize özel kaldı.
Keşfetmediğimiz şeyleri keşfettik.
Sabretmeyi öğrendi kimimiz.
Yeteneklerimizi keşfettik.
Ertelediğimiz ne varsa....
Susmak ve sessizlik her zaman iyi gelmez ama bu sefer belki iyi geldi.
Cevapları farklı yerlerde aramaya başladık
Bir şarkının sözünde ya da bir kitabın sayfasında.
Her daim bir umut vardır.
