KAL DESEYDİN
Ben hazırdım biletimi yırtmaya,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin.
Ömürlük tövbe ederdim gitmeye,
Duyardım, fısıltıyla gel deseydin.
Yalnız dudak ucuyla kal deseydin.
Hemen dönerdim, alsaydım işaret,
Suç senin, benim olsaydı kefaret,
Neye yarar bundan böyle nedamet,
İçimden gitme dedim bil, deseydin,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin...
Adımlarımı küçük küçük attım,
Saymadım kaç defa ardıma baktım,
Son bir umut kulağımı kabarttım,
O an kururdu gözüm, gül deseydin,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin...
Beni geriye itti sanki yollar,
Birşeyler demeni bekledi yeller,
Hazan oldu akıp giden o yıllar,
Bir okyanus olurdu, göl deseydin,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin.
Sayende hazırladım bu bavulu,
Senin elinde ayrılık davulu,
Ateşle, köz ile çizdim tuvali,
Benim yerime pişman ol, deseydin,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin...
Otobüs de masum, şoför de bu işte,
Gönderen var mutlaka her gidişte,
Daha çocuktu bu aşk, öldü döşte,
Bu aşka; ölme, nefes al deseydin,
Yalnız dudak ucuyla; kal deseydin...
Editör: Suna Türkmen Güngör
