BİR ÇOCUK DOLUSU KUDÜS’E AĞIT
Kurşun gökler ve yankılanan naradır senin dilsiz, sahipsiz, suretsiz yalnızlığın çocuk.
Ağırdır kanatların uçmak gibi bir şehadet seni bilince.
Ve sen ki, yaşam dolusu ölenlere saklarsın en soğuk gülüşlerini ey çocuk.
Bir sessin ki sen çocuk, en sessizliğin dahi yırtacak sanırsın kulakların da gidince.
Bu şanlı göklerde ve bu kanayan yüreklerde bir yardım elidir muştulardan taşan.
Duaların kan kokan zehirli tınılarında sen yürürsün ey çocuk.
Bakışları yaslı, dudakları paslı gelinlik masallarında yürürken sen çocuk,
Bir çağıltıdır bu yakarış, anne dolusu ölümlerden taşan.
Hadi uzat ki tutayım seni ta düşlerinden.
Bir oyun bulalım bize, kaldırım gülücüklere dağılsın.
Kuralsız kahkahaların, adamsız kalan şu kahpe yarınlarda çoğalsın.
Senin çocuk, benim olmayacak olan o kutsal sarsılmaz başın.
Belli ki germişsin çoktan, imanın gürleyen çağrısını göğsünde.
“Bu toprak yar değilse bana, ölümdür yarenlere dağılan” yeminidir zihninde.
Kimsiz sen ve kimsesiz olan da senin canından,
Lakin duanla göğe saldığın çocuk, fazla eder alem denen o zifiri uykudan.
Kutlu sancaklar sarmış pamuk dokulu düşlerini, can çocuk.
Ne kemirgen Yahudi tohumları ne kangren Müslüman uykusu,
Zaferler doğuramaz sanırlar senin gül kokan tenin, can çocuk.
Filistinden kalkan turnalardan taşan bir Mehdi doğuşu,
Adı KUDÜS olan bir çocukla boğacak elbet bu kahra bulanmış kuşu.
Sen ki ey çocuk, şehadetindir güneşi İSLAM’ın
Ve nefesindir insanlığa can olan, henüz doğmamış o pak yaşın.
