BİR AĞAÇ
Kendinizi bir ağaç gibi düşünün.
Bir sürü dalınız var..
Hepsi de görevleriniz, kaygılarınız, kıymetlileriniz, mücadelelerini ve hayalleriniz.
Dalların küçük dalları da var onlar da rol dağılımları olsun.
Yaprakları mı? Onlar da kısa mutluluklarınız olsun.
Umutlarınız olsun. Hayalleriniz olsun ve az da olsa kaygılarınız olsun. Hayalleriniz de inatla budanıp yerinden tekrar yeşeren dallarınız.
Bizim ağaçtan bir farkımız yok aslında.
Bir kaç farkımız var evet.
Ağaç konuşamaz ama belki gizli dili vardır insanların duyamadığı...
Alfabesini kimsenin bilmediği bir dil.
Ağaçlar yürüyemiyor.
Belki rüyalarımızda aksine şahit olduk.
İnsana öyle güven verir ki bir ağaç.
Aynı güveni bir tek insanoğlu veremiyor günümüzde.
Ki elinden gelen yok, her şeyin üstesinden gelir ama güven konusunda, hangimiz umutlu?
Ağaçların yaprakları yeniden yeşerdiğinde, bizim de umutlarımız yeşerir. Ağaçlar bile her ilkbahar geldiğinde yemyeşil olur.
"Neden sen somurtup oturuyorsun?
Kalk bul umutlarını, çabuk, iş işten geçmeden," derler.
Belki de çoktan geçmiştir iş işten...
Kim bile bilir bunu?
Umutlarımız bizimle var olduğu sürece biz kendimizi gelecek her türlü zorluğa hazırlar devam ederiz yolumuza.
Ah be güzel ağacım, senin bana verdiğin umudu, gücü ve Güveni, kimse vermedi biliyor musun?
Herkes kendi ile o kadar meşgul ki, etrafında ne olup bitiyor farkında değil.
Ne yardım çığlıklarını duyan var, ne de yalnızlığın verdiği çaresizliği.
Herkes Güçlüyü oynamak ile meşgul...
Halbuki herkes kendi içinde o kadar çaresiz ki... Dokunsan bin belki fazla "ahh!" işitirsin.
Biz insanlar, bir yandan birbirimizi anlamakta güçlük çekiyoruz, diğer yandan ise birbirimizi anlamak istemiyoruz.
Sadece anlıyormuş gibi yapıyoruz.
Hepimiz yalnızız!!!
Ağaçlar bile bizden daha kalabalık ve güçlü, ne rüzgar ne fırtına bunu bozabilir.
Neden, biliyor musun?
Çünkü Ağaçlar birbirine destek oluyor.
Ve Bizim onlardan öğrenmemiz gereken çok şey var!!!
En değerli Anlar Sizinle olsun.
Her daim bir Umut vardır
