AH O KIRMIZI, KIRMIZI SENDİN
Vakit gece, saatlerden "sen" ve “ben”; yine sendeyim. Biliyor musun, ne çok isterdim senden gitmeyi başarabilmeyi. Unut demek kolay da velhasıl, unutabilmek de öyle kolay bir eylem değil. Acı her tarafımı kaplamış, ayaklarıma vurulmuş çaresiz bir sensizlik prangasıydı.
Nasıl anlatılır ki? İşte, garez kuşları gökyüzümü kaplamışken her yerde sen her yerde kılçıklı özlemler..
“Git benden taşın, başka bir yüreğe.” demiştin o gece yarısı. Hava buz kesiği, yürek "alev alev” iken…
“Git!” demiştin…
Ne de kolay demiştin…
Unutmam, o son gecemizde üzerimde senin o çok sevdiğin kırmızı elbisem vardı. Sen bana bir keresinde "Bu elbise de kırmızı da sana çok yakışıyor." demiştin. İşte ben o günden sonra, o elbiseyi de kırmızıyı da apayrı sevdim.
Kırmızılar ekledim bir sürü, gardırobuma; çünkü “kırmızı” sendin…
O kahrolası gece de o sahilde buluşurken üzerimde yine senin o çok sevdiğin kırmızı elbisem vardı.
O geceden sonra, senden başkası dokunmasın bir daha diye saçlarımı kesecektim; lakin vazgeçtim, onun yerine o gece ben başka bir şey yapmaya karar verdim.
"Senin olmadığın bir hayatta, kırmızıyı kurban verdim aşka."
Gardırobumdaki bütün kırmızı kıyafetlerimi de o çok yakışıyor dediğin kırmızı elbiseyi de toplayıp attım yatağımın üzerine; sonra bir bir hepsini bir güzel makasla kestim. Paramparça edilmiş iyilik budalası yüreğim ve dekolteli yalnızlığım ile yatağımın üzeri parçalanmış kıyafetlerim ile dolu. Gözlerim ağlamaktan kan çanağına dönmüş halde o gece öylece uykuya daldım.
Aşkın rengi kırmızıyken şimdi ise bende siyah bir aşkın, acı bir lanetin izidir kırmızı.
Durduk yerde
hep seni hatırlatır bana kırmızı…
Söylemekle bir olmuyor unutmak, “unut demek” kolay, ama unutmak hiç kolay değil.
Bazen bir film bazen bir şarkı dinlerim, seni bulur gizliden ağlarım; ama en çok da kırmızı bir elbise anımsatır kalbime acıyı. Parelere böler, her defa aynı tonda, aynı acıyla yaşarım ayrılığı...
Seni hatırlatmasın diye vazgeçsem de bana en çok yakışan renkten bulur çıkar karşıma. Ah, o kırmızı! Yine kalırım sarmal bir kalıntı ile.
Oysa ki...
Kırmızı ile gelen mutluluk, beyaz ile devam etmeli… Siyah ile son bulmamalıydı.
Ama beni mutsuz bir son buldu.
Sen ki hala yüreğimde acı bir hatırasın en allı pullusundan, en kırmızısından; beni zifiri karanlıklara gömen…
Ama tezat bir şey var onu da söyleyeyim mi?
"Kırmızı rujumu sürünce her şey geçiyor… Umursamaz bir kadın vuku buluyor aynalarda…"
Editör: Nevin Bahtışen
