ADAKLISIN TOPRAĞA
Her şeyin bir hacmi var,
Tabanı, yarıçapı, yüksekliği.
Taşın da bir hacmi var, yarar alnının ortasını.
Önce yaraya bakar şaşkınlıkla,
Kaybolur çocukluğu.
Güneşi batırırsın gözlerinde.
Öğretilmiş
bir kahramanlık var.
Doğarken adaklısın toprağa.
Gençliğin toprakta çiçek açar.
Hepsi vatan sevgisi
ve bayrak için.
Bayrağını ikiye
ayırabilir misin?
Vatanını, milletini, şehitlerini?
Annelerin gözyaşlarının ortasından
yürüyebilir misin?
Mezarını ikiye ayırabilir misin? Derisinden parçalanmış
bir yaprak nasıl büyür?
Gökyüzünde karabulut var,
Korkutuyor toprağımdaki başakları.
Gökyüzünde bir yıldız var.
Yalnız kendine bakmamı istiyor.
Niye bu eşitsizlik?
Ayın alnında taş kesiği yara.
Niye ağır böyle yorgunluğun?
Artık bütün öğretilere yüzüm dönük.
Dövüp, bölüp, sövüp.
Bir çocuğu iki kere öldürebilirler mi
söyle hayat?
Kendine bir omurgalının gözüyle bak! İçindeki retinalar dalga boyu. Her ışığa
farklı tepki verir.
Bu göze ait
bir sorumluluk.
Sen bir insan oğlusun.
Sana sunulmuş
bir cennet var.
Bölünmez bir bütünlük.
Budur beka, budur zeka.
Ve sana ait bu ağ yapısı.
Nerede yüreğinin avlusu?
Kime bu konsantre,
söyle kime açılımın?
Nerede ezberin,
Söyle sen kimsin?
Ya tam anla,
Ya da tamamla…
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
