Benim babam senin babanı döver, işte böyle vuku bulmuştu ilk hadise. Çocuğun ağzı, burnu kan içersinde "Seni babama söyleyeceğim." tümcesi kulaklarda yer etmişti.
Sahi kimin babası, kimi döverdi?
Başedemediğimiz bütün hadiselerde, bir üst merci bulunurdu. Üst mercisi bulunmayan garibanın dilinde "Bir kulunu çok sevdim, o beni hiç sevmiyor... Zalimin zulmü varsa, sevenin Allah'ı var..." sözleri yankılanırdı.
Döven bir baba varsa piyasada bir de dövülen baba olmalıydı. Ama ne hikmetse bütün çocukların babası süpermendi, yenilmezdi. Yani anlayacağınız ortada dayak yiyen hiç bir baba yoktu. Bütün babalar kahramandı, çocuklarının gözünde. (Tabi bunda bir anormallik yok)
O çocuklar büyüdü, kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrenen yetişkinler oldu. Kimisi dimdik, kimisi tek ayak, kimisi yalpalayarak, kimisi de birilerine dayanarak.
Benim babam senin babanı döver klişesi, benim dayım senin dayını yener klişesiyle yer değiştirdi.
En büyük dayanak dayılar oldu. Sırf köprüden ıslanmadan geçebilmek için dayılarla kol kola gezildi. El öpmekle dudak aşınmaz tabiki ama el bırakıldı etekler öpüldü.
Zemin kaygan, koltuk rahattı. Önce zeminden yararlanıp sağlam olmayan ayaklar kaydırıldı. Sonra rahat koltuklara oturuldu. Dayılar koltuğa bir zeval gelmesin, diye arkada durdu.
Peki ya babası olmayan, dayısı olmayan o garibanlara ne oldu?
Kimisi bire on katıp, gecesini gündüz edip dur durak bilmeden çalıştı, didindi. Hakkı olanı tırnaklarıyla, dişleriyle söke söke aldı.
Kimisi böyle gelmiş böyle gider dedi. Sustu payına düşene razı oldu. Üç maymunu oynadı.
Kimisi alayına isyan, inadına bayhan edasıyla ortalıkta salındı.
Kimisi de komşuda pişer bana da düşer diye el, etek öpmeye devam etti.
Şimdi ilk hadiseye gelelim. Şayet babalar karıştırılmasaydı olaya belki, dayılarda türemeyecek, böylece kimse hak etmediği yerde olmayacaktı...
Ne dersiniz?
