Ah! Güneş nereye çekip gittin de günlerim efkara boyandı! Bu karanlıktan çıkış yolu bulamayacak kadar bezginim.
Her şey gönlümce olunca mı düzelir? Ne acıklı ve zor bir istek! Olup olmamayla ilgilenmek ise acizlik...
Belki de çıkış sırrı
bir tebessümdedir. Hiç bir şeyi düşünmeden gülümsemektedir.
Akıl, hüzün sanrılarında hapiste, gönül ise acıyla yoğruluyor ya da bir kayık gibi fırtınada batıp çıkıyorken, bu nasıl olur ki?
Ne demiştim? Çıkış, bir yudum aydınlık veya su nerede? Tek bir gülümseme bu gussayı kaldırır mı? Denemeli...
Bir bebeğin masum gülümseyişiyle saf ve temiz seni anarım, beni ararım.
Bir bakmışsın bulmuşum Zümrüd-ü Anka'yı o gülüşteki parıltıda.
Sen olur, kaybolurum bu ağır hantal gururlu benliğimde. Anne kucağını tekrar hatırlarım.
Öylesine karşılıksız beklentisiz sevilmeyi..
Bir anda, kaybolan yolumu bulurum. İnsan olur; kuşla, börtü böcekle muhabbet ederim. Yeniden tarumar olan gönlümü gülüşünle onarır, yeniden bir şehir imar ederim. Daha sağlam daha güçlü.
Belki ben de gülerim içten sıcacık. Uzun zaman oldu; en son ne zaman senin gibi güldüm, hatırlayamadım.
Belki oyuncağımda, belki kurdelemde, belki bilyemde kaldı o gülüş.
Ah o gülüş! Gelip konar mı yüzüme, yok kalbime?
Aman kimseciklere söylemeyeyim, gizli kalsın.
Ne dersin, denemeli miyim? Bu elemli gecelerden sabaha kavuşur muyum?
Son keder damlası düşse gözümden. Derunumda yer açılsa, baharlı, hoş kokulu sümbüllerin her kıvrımında umutlu tebessümler olsa yarına..