Bir Damla

Bir damla, bir damla daha düşüyor avucuma. Bunlar küçük ve sıcak damlalar, yağmur damlaları gibi değil. Nereden geliyor peki, ya da neden ellerimde buluşuyor...

Etrafa ya da tavana bakmalı. En doğrusu bu.. Başımı kaldırınca tavanda damlamaya hazır  küçük bir damlacık gördüm. Düşmekte tereddüt etse de yer çekimine daha fazla direnemeyip o da düştü...

Bu sefer alnıma isabet etti. Elimle silmeye kıyamadım, kaybolup gitmesini istemedim. Hiçbir şeyin çabucak yitip gitmesine gönlüm razı olmaz.

Arkadaşlığın, dostluğun, yolculuğun, ekmeğin, içten bir gülümseyişin hemen çabucak yitip gitmesini hiç istemem.

Oysa modern hayat bu değerlerin çabucak tükenmesi için elinden geleni yapıyor. Selamlaşma, paylaşma, her daim koş, vaktini sevdiklerine değil biraz daha fazla kazanmaya ayır. Hızlı ol ötekisi gelip kapmasın. Koş, daha çok koş...

Yetişmelisin. Araba trafiğe takıldı. İn! Koş...
Randevuyu, sözleşmeyi, vapuru, dişçiyi, okulu, bankayı,    terapiyi kaçırma koş... Arkadaşını boşver, zaman kaybı. Halbuki arkadaşınla sohbet etsen pahallı terapilere de  ihtiyacın kalmayacak. Bir gün gidersin ziyaretine... Hadi! Koş..

En nihayetinde sevgisizliğe mahkum ve stres içinde, yaşamın farkına varamadan değerli nefesini de rastgele tüket.

Bir ara evlendiğini hatta çocuklarının  varlığını hatırlıyor musun? Cevabın "evet". Peki nerelerdeler? Bunu biliyor musun? Ses yok, uzun uzun düşün.

Ailen nerede? Olması gerektiği gibi gönlünde mi? Yoksa internette mi? Ya da ismini bilmediğin, görmediğin yerlerde mi? Haberin var mı? Merak etme onlar daha hızlı... 

Nezaketi 'vakit kaybı' diye düşünüyorlar. Mesajlara bile cevap  yazmak büyük iş. Oysa ki toplumumuzda iadei ziyaret denilen bir görgü  vardır. Gelene gidilir, hal hatır sorulur, dualar veya iyi niyet temenni edilirek cevap verilir.

Şimdi bunları  okumak da sıkar. En iyisi yazıyı da kısa tutmak. 

Bir gün, bütün anlamını  kaybetmiş hayatın, nihayetlendiğinde...

Bir damlacık gibi toprağa düşünce hızlı olabilecek misin?