Ay Düştü Payıma
I.
Gökte ilk dördün, havada is kokusu,
Esrik bir şiir dolanmış boynuma,
Bir ren geyiğinin çığlığı tüfeğime yapışmış,
Arkasından koşturduğum tazı hırlıyor,
Susamak değil asla, susmak bunun adı
Kim, söyleyin kim duyacak beni?
Yokuşu tırmandıkça kayboluyor ay
Kuzey ışıkları sarıyor eriyik irislerimi,
Bir âmânın düşündeki eleğimsağma sayın
Altından ben hariç geçen tüm varlık
Gökte son dördün, doğada kış uykusu
Avcı değil, savrulmuş bir avım bu cenderede,
Kendimden, her şeyden kaçmak bunun adı
Kim, söyleyin kim kurtaracak beni?
II.
Ay düştü pencereme,
Bakır bir dibekte ezerken acılarımı,
İncitilmiş bir şarkıdır dolanan dilime
Ay kadar büyüdü gözbebeklerim,
Ağlarken kesilen söğütlere,
Duyulmamış bir öyküdür yapışan genzime
Ay alıp başını gitti öteye,
Boz bir kurdun ulumasıdır bu,
Korkutulmuş çocuklar doluştular bahçeme
Ay öptü şakaklarımdan kaybolurken,
Köpekler kovalıyordu kurdu
Unutulmuş kırmızı bir kurdela takıldı gözüme ,
Ay yok, gök yok, yer yok,
Çığlığı koparan günahkar ademoğlu,
Taşlaşmış bir yumru konuldu kalbimin yerine
