BAŞINA ÇORAP ÖRMEK
Ah be anneannem!..
Bizim evde kışlık çorapları hep rahmetli anneannem örerdi. Köyde kırpılan koyunun önce yününü eğirir sonra onu ip haline getirirdi.
Tüm kızları, torunları hatta damatları bile giymişti o yün çoraplardan.
Canım anneannem ölmeden önce bile bir çanta dolusu yün çorap örmüştü. Hepsinin yeri de belliydi.
O gitti, ayaklarımız her kış üşüdü. Ben, anneannemin bir gün bile somurttuğunu görmedim . Yüzü hep gülerdi. Son derece espiriliydi. Ben biraz ona çekmişim, güler yüzlü olmak bakımından.
Her kış, köyden İstanbul' a gelirdi. Beş tane kızı vardı ama en çok anneme düşkündü. Annem, en büyük kızıydı. Birlikte büyümüşlerdi.
Annem on beş yaşında erkek gibi büyümüş. On beş, yirmi tane koyunun çobanlığını yapıyormuş. İnce narin ve zayıfmış.
Dedem, köyün hem muhtarı, hem de polisiymiş. Sene 1962’ler… Görev adamıymış ve bu uğurda ailesini ihmal etmiş.
Annem, koyunları gütmek için yine bir sabah erkenden ormana doğru yola koyulmuş. Koyunların peşinden şarkı söyleye söyleye giderken, tabii benim babayla karşılaşmış yolda... Benim güzeller güzeli annem hiç oralı olmamış. Ama bizim baba; “İlle de o kız olacak” demiş.
Derken, annemi istemeye görücü gelmek için haber göndermişler.
Anneannem, annemin fikrini sormuş.
- Kızım, geçenlerde yolda biri seni görmüş. İstemeye gelecekler ne diyon?
- Ana, sen beni everecen de, bu koyunları kim güdecek?
Ah be anneannem! Daha on beş yaşındaki kızının başına keşke çorap örmeyeydin...
İstemeye istemeye evlenmiş annem. Evlendiği gece görmüş, ana kuzusu babayı...
Birkaç ay sonra bizim baba, askere gitmiş iki sene...
Annem daha on yedisinde. Tabii, babam gelene kadar babaannem ve amcalar, eltiler tarafından hırpalanmış.
Anneannem, annemin başına ördüğü çorabın hep pişmanlığını yaşamış.
Canım annem, yirmi iki yaşında, üç çocukla tek başına kalmış.
1967 yılında ilk Almanya’ya gidenlerden benim baba... Gidiş o gidiş; on beş sene kalmış. Ve bizim çaresiz ve babasız yıllarımız başlamış.
Yirmi iki, yirmi üç yaşından beri, canım annem hayatını bize adadı. Yemedi yedirdi. Giymedi giydirdi. Ve varlık içinde yokluk çekerek büyüdük. Alamancı Bilal'in nimetlerinden annesi ve kardeşleri faydalandı nasiplendi. Bizlerse gariban ve bir yanı eksik büyüdük.
Anneannem her zaman anneme düşkün oldu. Ölene kadar. Hep babamla evlendirdiğinin pişmanlığını yaşadı.
Annemin yüzüne her baktığında, mahcubiyeti yüzünden okunuyordu.
Bilmeden, kızının başına nasıl bir çorap örmüştü.
