Uykuya karşı isyana duran, sıkı sıkıya yumduğum gözlerimi, yavaşça aralıyorum. Pencereme sütre olan perdemden içeriye bir ışık hüzmesi süzülüyor. Bir müddet izliyorum. Sonra beni kendine çeken ışığa teslim oluyor bedenim.
Penceremin manzarası, sere serpe uzanmış yerlere kaygısızca. Gökyüzü flu bir beyazlığa esir. Her tanesi meleklerin korumasıyla inen kar, yollardaki akıntıya yavaşça sokuluveriyor.
Toprağın gülen yüzündeki ışıltı, gözlerimin içine bakarak selam veriyor. Ruhumu dansa davet ediyor hafiften esen rüzgâr. Gökyüzü dumanlıdır nihayet.
Kainat uykuya teslim, ben doğaya. Yanaklarıma öpücük konduran taneleri temaşa ederken, hayranlığım artıyor.
Tefekkür sofrasından bir lokma alabilmek için yolculuğa çıkıyor ruhum. Bulutların üzerinde geziniyor. Yıldızların büyüsü kamaştırıyor gözlerimi. Uzaklığını tahayyül etmek bile ürpertiyor.
Ruhum kıvrak hareketlerle ışığını arıyor. Ay, dirsek attığı gökyüzüne yan gelmiş, hafiften alaycı bir ifadeyle gülümsüyor. Gökyüzü benden sorulur diyen hali ukalâca.
Ruhum yuvasına iltica ederken bedenim titriyor.
Gözlerim, bulutların ardına gizlenen yıldızları arıyor. Semada rahmet, hışımla zemin yüzüne koşuyor.
Bulutların saçları yeryüzüne inedursun, toprakla koklaşması ayrı bir alem. Damlaların toprakla öpüşmesi, susuzluktan çatlayan dudaklara hayat veren aşk öpücüğü oluyor.
Dünyanın zemin yüzü, şükre duruyor. Utangaç, biraz da nazlı. Gelinlik kız gibi ıslak olan teni cilve yapıyor. Gönül bağımda rüzgârlar fırtınaya dönüyor.
Ruhumun dünyaya açılan penceresi, perdeye meydan okuyor. Rahman-ı Rahimin ikramından pay kapıyor. Açılan rahmet kapısından o da girmek için sırasını bekliyor. Eller semada, gönlü Rahmanda şükür şerbeti içiyor.
Sonra ruhum, nasibine düşeni alıp huzurlu bir uykuya teslim oluyor. Sevgiyle..
