ÇOK MU?
Sabah sunuyordu ışığını önüme, rüzgâr kılavuz oluyordu yönüme.
Arıyordu can, mutluluğu kelime kelime,
Seherde çiçeğe koşan arı, benden değil mi.
Gökyüzü mavi, toprakta yeşilin hükmü,
Gün şafağına vurgun,
güzelliklere vurulmuş gönül, çok mu?
Radyoda eski bir şarkı, alıp götürür maziye.
Gozler dolar, tatli bir tebessüm,
Dönüşüverir dudaklarda tevazuya.
Gönül bu, konar göçer, durak durak,
Gülümsüyor pencereden ağaç dalında Yeşil yaprak.
Ey gönül, bu cana bir teselli bırak,
Yaprak da kuruyacak dalında bilirsin.
Bu dünya gelip geçici han,
İyiliğe güzelliğe vurgun yemiş can.
Damarda kan ile dem bulur yaşam denen devran.
Ay dünyaya dönüyor,
Ben sözden dönsem çok mu?
Bülbül ilan ediyor baharın geldiğini,
Belki de diyor, herkes sımsıkı sarsın sevdiğini.
Ben bilmem onun bildiğini,
Dünyada böbürlenerek gezmek reva mı?
Ey gönül akıllanmadın gitti,
İnan ki, sözcükler senden bıktı.
Her sözcük ateş olup gönlünü yaktı,
Susmakta bir erdem değil mi?
