“Hayat nedir?” diye sorguladığı gecelerden biriydi. Sabaha henüz çok vardı. Bu kez uyumamalıydı. Uyku; düşünceleri, zihninden bir süreliğine ertelese de kaçınılmaz bir şekilde, aynı adrese sürükleniyordu.
Düşünceleri, gecenin karanlığında duyulan bir yankı gibiydi. Ne kadar uzağa atarsa atsın, dönüp dolaşıp tekrar kendisini buluyordu.
Felsefesine uzaktı hayatın. Bu kavramı, terim olarak dahi uzak bulmuştu kendine. Nedenini soranlara, “Hakikatin felsefesi olmaz." diyordu.
Öyleyse gecenin bir vakti zihnini kurcalayanlar neydi? Neden alamıyordu zihnini düşünde eyleminden?
Cevap veremediği her sorunun arka planında, sınırsız cevaplar gizleniyordu.
Araladığı her perde, ardında bir cevabı saklıyordu. Hakikat; esasında, üzeri örtülü bir sırdı. Hakikati örten gizemli yapı, sır kapısını kendinde barındırıyordu…
Zülkarneyn ve Hızır’ın aradığı hayat iksirinin bir tek sahibi olacak; ona ulaşan, kıyamete kadar ölümsüzlük kisvesine bürünecekti. Aradığını bulan Hızır olmuştu. Kıyamete kadar sürecek olan kutsal görevin seçilmiş yolcusu...
Ve Zülkarneyn, ulaşamadığı bir boyutun ardından milyonlarca boyutu kavrıyordu. Açılan her hakikat perdesi, yeni bir perdeyi haber veriyor; ulaştığı tüm detaylar, felsefi çıkmazlara uzak, hakikat penceresine bakıyordu.
Yakınlığı ve uzaklığı veren, her ikisinin mutlak sahibiydi. Dilediğine, dilediği ölçüde, kaldırabileceği nispette veriyordu. Her şeyi ölçüyle var ettiği gibi, imtihan gereği; hüznü de mutluluğu da hayatın içine serpiştiriyordu.
Cüzi irademize düşen ise ölçünün ve imtihanın içinde olmaktı!.. Bilerek ya da bilmeden, insanların kimi İbrahim’in, kimi Yakub’un, kimi ise Yusuf’un sırlarını taşıyordu. Herkesin imtihanı gerçekliği kadarken;
“Gerçekliği, kazandığı, kaybettiği ise sadece ve sadece inancı kadardı…”
02.02.2023
