İzlediğim filmde yaşlı şifacı, karşısındaki gönlü kırılmış kadına:
“Dünyaya gözlerinle değil kalbinle bak,” diyordu.
“Ve gülümse… Sadece yüzünle değil, aklınla, ciğerlerinle gülümse.”
Düşündüm de kaçımız ciğerimizle gülümsüyoruz şu hayata?
Ne çok yarım gülümsemelerle dolu yüreğimiz, ne çok…
Bir şeyler hep eksik, bir yerler hep acı yüklü.
Güneş var ama bulut da var yüreğimizin göğünde.
Her an yağmayı bekleyen gözyaşlarımız asılı kirpiklerimizde.
Oysa gülmek insanın en güzel süsü, tüm yaraların merhemi, kilitli kapıların uygun anahtarı…
Aşılmaz denen yolların rehberi...
Sadece yüzümüzle değil yüreğimizle gülebildiğimiz ölçüde varız hayatın içinde.
Mutluluk iksiri billur şişesinde, “tam” yürek gülüşlerinde gizli…
Gözlerimizle değil, kalbimizle bakabildiğimiz ölçüde severiz, sevgimizi yayarız evrene dalga dalga.
İçten “merhabalar”, “günaydınlar”, “seni seviyorum”, “her daim yanındayımlar” dilden değil de yürekten çıktığında kuş tüyü gibi uçar, karşımızdakinin sol yanına konuverir.
İş, aş telaşındayız; dünya bir hızlı, bir hızlı dönmekte ki apansız…
Şöyle azıcık durabildiğimizde başımızı göğe kaldırsak, derin bir nefes çeksek; bir daha, bir daha, elimizi sol yanımıza koyup gülümsesek maviliğe.
Ve seslensek sevdiğimiz herkese, her cana tek tek, en özelinden “seni seviyorum, seni seviyorum…”
Dilimizin ritmine elimizin altındaki kalbimiz de eşlik etse. Sonra gökten bir kuş geçse, kanat çırpsa özgürlüğe.
Bir tüy düşse salınarak üstümüze…
