YAŞAMDAN İZLER
Kendine acıma modundasın iç sesim.
Göğüs kafesinde duyumsadığın her devinim, devrim niteliğinde bir direnişi haykırıyor sessiz dünyaya.
Bir nefeslik saltanatın var ya, sakın özel olduğunu hissetirmesin sana.
Dünyevi değerlerini boğmak isteyen ne çok belirsizlik var âlemde, her şey göz kırpmasından ibaret, her balık kendi denizinde boğulacak bir gün.
Sen ki, kendi nefesinde boğulacağını bile bile yaşadığın bu hayatın kederlerini yükleme omuzlarına.
Bir kirpik kırpılması kadardır yaşadığın, koca zamanın içinde.
Saltanatlar sultanlarını bir bir gömerken tarihin tozlu sayfasına, hepsinden bir hiç kaldı, hiçlik makamına.
Göğün şahit olduğu ne çok yaşanmışlık var, görüp de anlatamadığı.
Bazen şimşek oldu, bazen de bulutlarda ağladı yağmur yağmur.
Her biriken öfke, sarmalında kara deliğe dönüşüp yuttu kötülükleri bir bir.
O öfke ve mutluluklar, çocukların oyunlarında ne kadar da belirgin.
Gören gözlerin ufkunda gizlenen her hikaye, hayali imgelerde belirirken, gözlerde seyir olup, göğe bakma ihtişamında gökkuşağı olup parlar yağmur sonrası.
Benimki benden öte bir şiir, metafor fırtınası.
