SUSTUĞUM
Kırılan kalp midir
yoksa
bir ömür müdür
yıkılan bu;
orta yere,
darmadağın…
Sarılan bir yara mıdır yoksa,
aldığım bu nefes,
adınla başlayan;
yoksa
gözlerindeki öfkeyle içilip
biten acı kahve mi,
hani
hem de
üzerinde
hiç
düşünülmeden…
yalnız yürüdüm
yalnız sarıldım karanlığa,
kitaplar dolusu sustum
konuştuklarımı,
efkar dağlarında geze geze
tükettiğim ömrüm
bak
ayaklarına serili
toprak şimdi,
ama
avuçlarımda ne kalp var,
kırılmış;
ne bir yara;
uman,
sarılmayı…
bir tek
ufuklara
adanmış
bir çift nemli gözle,
tepeden tırnağa
sana kesmiş
ben varım;
İstersen…
