Sevgiliye Mektup

SEVGİLİYE MEKTUP 

Sevgilim,
Bugün İstanbul'um  bir gelin gibi bembeyaz oldu.
Bir görsen; yağan kar ile  her yer bembeyaz olunca, alışkın olmadığım bu durum beni bir  çocuk gibi mutlu etti. Hatta öyle ki; gece yarısı  saat ikide  dışarıya  poşetlerini, leğenlerini alıp çıkan  hiç tanımadığım insanların arasına ben de katıldım.

Uzun zamandır böyle eğlenmemiştim. Kar işte! Biraz saflık, biraz da  çocukluk demek ya; ben de hiç  çekinmeden tanıyıp tanımadığım insanlarla bol bol kartopu savaşı yaptım.

Karların üzerine boylu boyunca uzanıp meleklerin gökyüzünden o kar tanelerini  yere indirişini izledim. Sonra o  kar taneleri yüzüme dokunurken, çocukluğumun bir anısına  gittim.

Bir kere İstanbul'da  öyle çok  kar yağmıştı ki  adeta karın icinde tünel  bile açmıştık. Şaşırtıcı değil mi?

Bir fırsat bulup  arkadaşlarımla dışarı, karda oynamak için  çıktığımızda bol bol kartopu oynayıp, kardan adamı da  yaptıktan sonra  çok üşümüştük.

Isınmak için inşaat halindeki bir binaya girip, tenekeden  soba yapıp, içine inşaattan bulduğumuz tahtaları atarak  tutuşşturup ısınmıştık. Çocukluk işte, eve gitsek annemiz bir daha bizi dışarı salmaz korkusuyla  ve oyuna doyumsuzluğun verdiği bir şeyle orada olmak büyük bir keyif ve  maceraydı bizim için.

İşte o sığındığımız inşaatın önüne  kamyon ile  kum dökülmüştü. Kar yağdığı için üzeri de  karlarla kaplanmıştı. İnşaatın birinci katından  karla kaplı kumların olduğu yere doğru çıkıp ; "Hadi bakalım! Kim cesursa atlasın da görelim?''diye  yarışma yapmıştık.

Tabi o zaman her zamanki cesaretim ile  ben daha cesurum dercesine birinci kattan kumların olduğu tarafa  bir kaç kez atlamıştım. Ama en sonucu atlayışımda  dizimi ağzıma çarpıp kanatmıştım.
Günlerce sıcak yemek yiyememistim.

İşte böyle sevgilim  biraz haylaz bir çocuktu senin sevdiğin..!

Ah çocukluk! Herşey  bizim için bir oyundu işte! Ama artık büyüdüm, her ne kadar yüreğim çocuk kalsa da...

Sevgilim, biraz önce eve girdim. Hemen üstümü başımı değiştirip  en kalın kıyafetlerimi giydim.
Ne  kadar üşüdüğümü daha yeni fark ediyorum.
Ama üsüdüğüme  de değdi.
Çünkü; kar oynarken çocukluğumu bulmak güzeldi.

Biliyor musun, aklımda hep sen vardın? 
Ah keşke yanımda olsaydın karda seninle çocuklar gibi eğenirdik! Hem üşüyünce sen  ellerimi nefesinle ısıtırdın, o zaman hem ellerim hem de yüreğim sıcacık oluverirdi.

Şimdi bu satırları okurken "Ah keşke!" deyip muzipçe güldüğünü hissedebiliyorum. Seni hınzır seni, kesin beni karlara yatırıp ellerimi tutup direnmeme fırsat vermeden buse kondururdun dudaklarıma değil mi?

Ah sevgilim, şimdi kendime kahve alıp bir taraftan dışarıyı izlerken bir taraftan da sana bu satırları  yazıyorum.

Kar yağınca böyle oldu işte!  Karla birlikte çocukluğumu da  bulunca sana hatır sormayı unuttum.
Sen nasılsın? İyi misin?
En son mektubunda  havanın çok soğuk olduğundan ve şantiyede  kaldığından, oranın yeterince ısınmayıp biraz üsüdüğünden bahsetmiştin.
Sen sıkı giyin  hasta olma, olur mu?

Sevgilim, biliyorum zor tabi gurbetlik ama biraz daha sabretmek gerekiyor
hayallerimizi gerçekleştirmek için.
Senin için Rabbim'e her gün dua ediyorum,  bir an önce sağ salim kavuşmak için, seni Rabbim'e  emanet ederek.

"Kişi sevdiğini Allah'a emanet ederse onu bir daha görmeden ölmezmiş," derler. Öyleyse Allah'a emanet ol sevgilim.

Unutma, duamsın..!
Ve her daim kalbimdesin, bu yüzden kendine dikkat et ve yine unutma seni çok seviyorum sevgilim...