GARİP
Mart güneşi kavurur tenini
Elinde sigara, masada çayı
Boşluğa savurur matemini
Her günün sabahında
Başlar hayat mücadelesine
Kimi kimsesi yoktur
Kimseye anlatamaz kederini
Her sabah mekânı işçi kahvehanesi
Bekler emeğinin karşılığını almak için
Bazı gün iş bulamaz,
Her işşiz gün, kayıptır onun için
Yaşı otuz beş olmuştur
İster bir yuvası olsun
Aşk onun için lükstür
Umudu yoktur aşka dair
Gelip geçen eşlere imrenerek bakar göz ucuyla
Sıcak bir elin sıcaklığını duymak ister avucuyla
Efkâr basar bazen, isyan eder kadere
Küser hayata, gözleri dolar yaş ile
Küçük bir defteri vardır koynunda sakladığı
Çıkarır cebinden kağıdı kalemi, yazar kendince
Bu sabah yine sol yanında bir sancı
Uyanmıştır bir radyonun eşliğinde sabaha
Bir keman sesidir, yüreğini okşayan
Yanık nağmelerinde bulur hüznün erdemini
Uzaktan uzağa bir kız vardı sevdiği
Yıllar önceydi ilk aşk ilk heyecan
Bilirdi garipliğini, reddedileceğini
Yine de ilk aşk işte, ilk heyecan
O da insandı bir nebze işte
Eli ayağına dolaşırdı,
Her göz göze gelişte
Sonra evlenip gitti sevdiği kız
O artık ömür boyu tek başına yalnız
Hep ona yazıyor şiirlerini artık
Her sabah kavuşamamanın sızısı
O bir yıldızdı işte ulaşılmayan
O aşkın hiç bitmedi yüreğinde sızısı
Ey hayat, bu kadar acımasız olmamalısın
Sevgiyi gözlerine koyup, sevgiyle bakanın
Yalnızlığa mahkum olmak mı cezası
Hayat ne kadar hoş, olana parası
O artık karşılığı olmayan bir aşk budalası
Yüklüyor kalbinden geçeni kaleme
Yürek çağlıyor, kalem ağlıyor
Beyaz sayfalara düşen her kelime
Kendini sevgiye aşka, isyana bağlıyor
