BİZİM TUTTUKLARIMIZI İÇİMİZ ATIYOR
Çok şeyi söylüyor da insan,
Her şeyi söyleyemiyor,
Her şey söylenmez çünkü.
Tuttuklarımız, yuttuklarımız, yutkunduklarımız var.
Dilin ucuna geliyor bazen, tutuyoruz kelimeleri,
Bıraksak daha mı iyi?
Aman kırılmasın diye diye kırılıyoruz çok zaman,
Aman yorulmasın diye diye yoruluyoruz çok zaman.
Sonuç?
“İyilik yap, denize at, balık bilmezse Halik bilir.”
Deniz de yok ki atalım denize,
Balık da yok ki nasıl anlatalım densize?
“Halik bilsin” diye düşünen bir biz miyiz?
Unutkan balık olmayı niye seçeriz?
Hani tuttuklarımız, yuttuklarımız var ya
Tutmuyor bizim gibi bünyemiz.
Göz yaşı olarak atıyor göz, içindeki elemi.
Kusuyor midemiz, hazmedemediğini.
Biz biriktirdikçe içimizde beslediğimiz yükün farkında bile değiliz.
O, dışarı atmasa,
İrin olup dolmasa,
Kan olup akmasa,
O, dışarı atmasa!
Hani yutkunduklarımız var ya
Boğaza çalı gibi takılır ya
Onlar başlı başına bir dünya.
