BİLE BİLE
Damla damla düştü penceremden,
Hüzün yağmurlarım.
Kaybettim, bulamıyorum,
Hani nerede umutlarım?
Esme, esme rüzgârım,
Sende kaldı tüm sevdalarım.
Sonbaharın ilk günleriydi. Turuncuya çalan sararan yapraklar, bir bir veda ediyordu dallarına. Ayrılığın habercisi gibi. Mengeneye takılmış gibiydi yüreğim. Etrafta ölüm sessizliği.
Hastane koridorları dar geliyordu çelimsiz bedenime. Zaman durağan. Ben elimdeki kitabın sayfaları arasına gömülmüş, satırlar arasında çıkış yolu arıyordum. Odama sessizce süzülen dolunay, adeta yoluma ışık olmaya çalışıyordu. Bense günümü geceye emanet etmiş, kelimelerin esiri olmuştum.
Gözlerim kitap sayfalarına esir, esaretin ağırlığı göz kapaklarıma yüktü. Göz kapaklarım gözbebeklerimin üzerine yavaşça düştü. Yanıyordum. Yanan göz kapaklarıma kurşun asılmış gibiydi.
Bir kedi miyavlaması misafir oldu kulaklarıma. Yanağımda meltem yeli dokunuşu. Pencereye sandalyemi iyice yaklaştırmış, dizlerimi kütüphanenin penceresine dayanmıştım. Polarına yayılmış pamuğum, beni izliyordu. Sanki yüreğimi okuyor, gönlümdeki depreme engel olmak istiyordu. Miyavlamaları yavaş ama sıktı.
Göğüs kafesime saplanan hançer, var gücüyle deşse de yüreğimdeki hesret zehrini akıtamıyordu. Zerrelerimi sarmıştı. Dilim dudaklarıma hapis, dişlerim gardiyan, sözlerimse hücre cezasındaydı.
Miyavlamalar arttıkça, perde çekilmiş gözlerimi aralamaya çalıştım. Evde değil, hastane odasındaydım. Hastanede, pencere önüne çivilenmiş gibi oturan bedenimle camdan dışarıya bakınca, çoktan dolunayın odama misafir olduğunu gördüm. İçim geçmiş olmalıydı. Gayri ihtiyari Kediyi aradım odada, yoktu. Buruk bir tebessüm yerleşti suratıma. Anneme baktım, uyuyordu.
Elime aldığım telefonumla ciğerparemin numarasını çevirdim gayri ihtiyarı. Telesekreterin; "Aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor" anonsu, tokat gibi indi suratıma. Oysa kendi ellerimle bindirmiştim uçağa. Dönmeyeceğini bile bile...
Bendi alınmış sel gibi gözlerime hücum eden yaşlara, artık set çekecek gücüm kalmamıştı. Annemin uykuda olmasını fırsat bilerek katıla katıla ağladım. Yüreğim açılır sandım, yine yanıldım. Gönlüm yangın yeriydi. Çocukların kulaklarımda yankılanan çığlıkları, yangına benzin oldu.
İç çeke çeke pencereden aşağıya baktım. Bahçe duvarına paralel üst yamaçtaki lalelere takıldı gözüm.
Dilimden;
Laleye baktı gözüm, dilim "Allah" dedi.
Lalede, Allah lafsını gözledi.
Sabır müminin silahıydı elbet,
Hasrete gebe gönlüm Hakk'ı özledi!
Kelimeleri döküldü.
Editör: Nevin Bahtışen