ŞİMDİLERDE HERŞEY SANAL
Tarlanın sarı güzelleri… Rüzgarda nasıl da sesleri gür, dalları kırmızıya bürünmüş…
Küpeli ne kadar da göz alıcı…
Mor salkım sümbüllerin nefesi kesen kokusu…
Güller desen, alabildiğince bahar… Dokunduğunda kanatacak kadar dikenli…
Hepsi de, bir kucaktan doğan canlı renkli hayat…
Can dediğinde seslendiğin, duyduğun, dokunduğun ya da gördüğün; kimi zaman yakın, kimi zaman uzak çiçekler arası mesafeler ve zamana göre yere farklılık gösteren ama her defasında can bulan, yaşama karışan…
Sanalda yetişen kekiğin kokusunu hiç duydunuz mu?
Yağmurun, yağdığında toprakta bıraktığı ıslaklığı, karın üşüten kırmızıya döndürdüğü elleri?..
Şimdilerde her şey sanal, yakınından uzağına… Zamanın içinden geçen hareket sadece boşluk; kaba dolmayan su gibi..
Oysa ki, her birimiz canlıyız, yaşayan varlıklarız; o zaman akan suyun tadına niye varamıyoruz, kucaklayamıyoruz ve adım atamıyoruz?..
