GÜNEŞ ve AY
Gün batımı ne de güzel. Sarının, kırmızının, yer yer mavi ve beyazın, hatta eflatun ve morun dansı…
Normalde ben erkenci kuşumdur. Yani, sabah erken saatleri severim. Sabahın erken saatleri sessizlik, hafif bir serin esinti, gün ağarırken oluşan görüntü bana hep ilham verir. Sanki gökyüzü bütün gece dinlenmiş, kendini yenilemiş ve yeni bir güne taptaze hazırlanmış gibidir.
Şimdi ise, yorgun gün dinlenmeye çekiliyor. Mahmurluk çöktü üzerine. Güneş ışıkları bir güne veda ederken, ay geceye; “merhaba” diyor. İlkbahar sonu yaz başında hiç dikkat ettiniz mi? Bilmem. Güneş ve ay birbirine gökyüzünde yarenlik eder bir süre. Güneş güne veda etmeden önce, ay ile kısa sohbet eder ayak üstü. Anlatır bütün gün neler oldu. Şikayet eder kimi zaman, kimi zamanda tatlı tatlı sohbet ederler. Bazı günler sohbetin dibi tutar. Güneş unutur gitmesi gerektiğini, ay lafa tutar Güneşi gitmesin diye. Ay açık uçlu sorular sorar güneşe bütün sakinliği, ağırbaşlılığı ile. Güneş zaten sıcakkanlı, dost canlısı, hafif geveze. Anlatır hararetli hararetli. Ay dinler sakin, metanetli. Nasıl olsa tüm gece onun. Güneş gittikten sonra sakin sakin serin serin dinlendirecek dünyayı, gökyüzünü.
Ama güneş yorgun artık. Bütün gün neler gördü, neler yaşadı. Bazen güldü, eğlendi. Bazen morali bozuldu. Bazen içi acıdı. İnsanların dünyaya yaptıklarını gördükçe. Bazen mutlu oldu, birileri dünya gezegenine iyi davranıp, ona değer verince.
Güneş artık son kelimelerini söylüyor ve veda ediyor aya. Yarın sabah görüşmek üzere; “hoşça kal” diyor uykulu. Gidip dinlenmesi lazım. Yarın yeni bir güne başlayacak.
Giderken aya diyor ki; “Yardım et dünyaya, bugün çok yoruldu, yıprandı. Bu gece onu dinlendir. Ona şefkat göster. İnsanlar bütün gün yıprattı onu. Onu iyileştir ki, dünya yarın sabah daha dinç olsun, yeni bir günde. Bu insanlar ne bastığı yerin, ne de başının üstündeki gökyüzünün kıymetini biliyor. Gece kuşları hariç, çekilsin insanlar uykuya. Dünya iyileştirsin yaralarını, olduğu kadar. Hadi hoşça kal, yarın yeni bir günde selamlaşırız yine.”
