CAHİT SITKI TARANCI
4 Ekim 1910’da Diyarbakır’da doğan şair, yazar ve çevirmen Cahit Sıtkı Tarancı, Galatasaray Lisesi mezunudur.
Siyasal Bilgiler Fakültesini bitirmeyerek yarıda bıraktı. Oktay Rifat ile Paris Radyosu'nun Türkçe Yayınlar Bölümünde sunuculuk yaptı.
Milli Eğitim Bakanlığının Tercüme Bürosunda çevirmen olarak çalıştı.
Şiir yazmaya lise yıllarında başlayan şair, şiirin yanında hikaye ve düzyazılar da yazdı. Hem hece ölçüsü, hem de serbest ölçü ile şiirler yazdı. Duru, temiz, anlaşılır bir dil kullanarak yalın bir anlatıma önem verdi. Hayatın güzelliği, insan sevgisi, ömrün geçiciliği ve ölüm, şiirlerinin başlıca konularıdır.
Etkileyici şiir tekniği ve coşkulu (lirik) anlatımıyla çağdaş edebiyatımızın en usta şairlerinden biri oldu.
Eserleri;
1- Şiir kitapları
Ömrümde Sükut (1933)
Otuz Beş Yaş (1946)
Düşten Güzel (1952)
Sonrası (1957)
Seçmeler (1971)
Bütün Şiirleri (1983)
Trentacinque Annı (1972) *33 şiirinin İtalyancaya çevrilmiş olduğu kitap
2-Nesir Eserleri
Ziya’ya Mektuplar (1957)
Fransa’da Müstakil Resim (1938)
Peyami Safa (1940)
Evime ve Nihal’e Mektuplar (1989)
Yazılar (Makaleler-Konuşmalar-Yanıtlar) (1992)
13 Ekim 1956 yılında Viyana’da hayata gözlerini yuman Cahit Sıtkı Tarancı’yı, bu dünyadan ayrılışının 67. yılında üç güzel şiiriyle, rahmetle ve saygıyla anıyoruz.
GÜN EKSİLMESİN PENCEREMDEN
Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur;
Ah aklımdan ölümüm geçer;
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.
Ve gönül Tanrısına der ki;
- Pervam yok verdiğin elemden;
Her mihnet kabulüm, yeter ki
Gün eksilmesin penceremden.
MEMLEKET İSTERİM
Memleket isterim,
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim,
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim,
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim,
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikayet ölümden olsun.
DESEM Kİ
Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini.
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını.
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
İnan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi fark edemezsen,
Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini.
Ve neden sonra,
Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür,
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
Editör: Serhan Poyraz
