BAĞIRA BAĞIRA YAŞARSIN
İnsan canlıların en akıllısı, en kıymetlisi, en güzeli, en vicdanlısı. Bazen istisnalar yok değil tabii. Zamanla kalbi kararmış, sevgisiz, sevimsiz, acınası hale gelenleride yok sayamayız tabii. Fakat bütün bebekler günahsız ve masumdur. Kendilerini yetiştirmemekle birlikte, hayatın acımasızlığı karşısında acımasız olanlar da vardır maslesef.
Doğarsın ağlaya ağlaya, dünyaya gözünü açarsın. Eğer ağlamıyorsan, sırtına yersin ebenin, yani hayatın ilk tokadını. Avazın çıktığı kadar bağırırsın. Acıkırsın, ağlarsın, sancın olur ağlarsın, sevgisiz kalır ağlarsın, altını ıslatır ağlarsın. Belirli bir süre bu böyle devam eder. Ta ki yürümeye başlayana kadar.
Bir yerlere çarpa çarpa yürümeyi öğrenirsin. Salya sümük ağlamaların devam eder tabii.
Yavaştan aklın ermeye başlayınca, isteklerini dayatmaya başlarsın, olmadı ağlarsın, ortalığı yıkarsın. Yine her zaman ki gibi tokat yemeye hazırsındır.
Gözüne sabun kaçar banyoda ağlarsın, annenin tokadı gelir çıplak sırtına yine ağlarsın. Karşılıklı çatışmalar böyle sürer gider.
Okul çağına gelirsin, orası başka bir dünya. Kardeşlerin dışında yeni arkadaşların olur, alışmaya çalışırsın. Bazen dostça, bazen kavgayla, bazen öğretmenin sert sözüyle ve tokadıyla öğrenirsin hayatı ve birlikte yaşamayı.
Bluğ çağına geldiğinde bir başkası olursun. Gönlüne allı yeşilli, pembeli renkler karışır. Bedenin gelişir, karşı cinse ilgi duyarsın. Aşık olursun. Bu, bazen komşun da olur, bazen sınıfın da olur, bazen de öğretmenin olur. Çocukların ilk aşkı, annesi- babasıdır, sonra da öğretmenleridir. Sevginin çağ atlamış evresi. Bir başka denizde, aşk denizinde çarpa çarpa yüzmeyi öğrenirsin.
Sonra iş hayatın başlar. Yine farklı bir çevre, farklı bir patron. Bu sefer ki sorumluluk daha başka, artık kariyer ve kazançtır amacın. Burada da belirli bir mücadele verirsin, hayatta ve ayakta kalmak kolay değil. Hiçbir şey masallardaki gibi pembe tablolar çizmez.
Evlenirsin, yuva kurarsın. İki aile arasındaki "mutluymuş, hoşnutmuş" gibi görünen iki taraf aile arasında direne direne aileni korur, mutluluğu sağlamaya çalışırsın. Bazen teslim alır, bazen de teslim olursun.
Dünyanın en yüce duygusu, çocuk sahibi olmaktır. Çocuğun olur, kendini ve herşeyi unutursun. Artık herşey onun iyi ve mutlu olmasına endekslidir.
Bu böyle sürer gider. Birgün bakmışsın ki, yavru turnalar yuvadan uçup gitmiş. Saçlar ağarmış, beden yorgun, beyin yorgun. Bu arada artık vedalar başlar. Yaprak dökümü zamanı. Anneni, babanı kaybedersin, bağıra bağıra ağlarsın. Arkadaşlarını, kardeşlerini, can dostlarını kaybedersin, bağıra bağıra ağlarsın. Eşini yada çocuğunu kaybedersin, yine bağıra bağıra ağlarsın. Canının, ciğerinin yarısıdır giden. Gözünden akan yaşın yerini kan alır, ciğerin yanar, kalbin kanar.
Artık güzel dostlarının sevgisiyle hayata tutunmaya çalışırsın. Onlarla bir dünya kurarsın kendine. Vefayı görürsün. Belki yanında değillerdir fakat kalbinde hissedersin onları. Çünkü gün akşamdadır. Randevu saatini bilemezsin. Kalan günü en iyi şekilde değerlendirmelisin. Ne de kıymetlidir, sonbaharda arda kalan olgunlaşmış meyve gibi...
Elbet bir gün hayatın sonlanacak. Ebenin tokatıyla bağıra bağıra başlayan hayatın, Azrail'in tokatıyla, bağıra bağıra, ya da susa susa son bulacak!..
Lanetle anılanlardan değil, rahmetle anılanlardan eylesin Rabbim!..
Editör: Nevin Bahtışen
