BABA…
Hava çok soğuktu. Eh, kıştı nihayetinde. Dışarıda kar, bilek boyuna ulaşmıştı. Karları dağıtmak ister gibi savuran rüzgarın sesi, evin içinden duyuluyordu. Buza dönüşen karlar, kamçı gibi insanların yüzüne vururken acıtıp kızartıyordu.
Ayşe, kuzineyi üstü kor kırmızı oluncaya kadar yakmış, üstüne koyduğu bir güğüm su fokur fokur kaynıyordu. Bir yanında çay demleniyordu. Kestaneleri de, çatlatıp diğer tarafa koymuştu. Kor gibi olan odunların arasına, kapağı açıp iri patatesleri yerleştirdi. Fırınına da bir tepsi böreği yerleştirdi. Odaya mis gibi kokular yayılmıştı.
Üç çocuğunu etrafına alıp konuşuyor, masallar anlatıyordu.
“Hava çok soğuk! Darda olanlara; kış, kar ıstırapken, toprağa yorgan” diye içinden geçirdi.
"Ya, Ahmet ne yapıyor bu soğukta? Sıcak çorbası, biraz aşı var mıdır?" diye düşünürken birden göğsü sıkıştı ve bir sızı kapladı yüreğini. Gurbetteydi can yoldaşı. Kazandığının bir kısmını ihtiyaçlarına ayırdıktan sonra, büyük kısmını onlara gönderiyordu. Çocuklarının bir eksiği olmasın diye çalışıp çabalıyordu.
Kaç ay olmuştu gideli? Elini açıp parmaklarını saydı. Ağustos, eylül… Tam, altı ay olmuştu. Çocuklar da bir özlemişti ki!.. Dillerinden düşürmüyorlardı babalarını.
"O da gelmek isterdi ama bu kışta kıyamette nasıl gelsin?" diyordu kendi kendine... Yollar da kapalıydı. “Biz, hiç umutlanmayalım. Kar kalkınca gelir elbet“ diye düşünürken, gözlerinden yanağına süzülen yaşların farkında değildi.
Kapının çalmasıyla irkilip, düşüncelerinden sıyrıldı. Sanki rüyadan uyanmıştı. Büyük oğlu Mehmet, çevik bir hareketle yerinden fırlayıp, kapıya seğirtti. Bir haykırış koptu. Boğuk şaşkın ve sevinçli…
Baba!..
Editör: Serhan Poyraz
