Hayat gökyüzüdür. Bakış açımız da teleskop. Gökyüzünde bildiğimiz ve bilmediğimiz pek çok galaksi var. Galaksiler içinde yıldızlar...
Teleskopumuzu elimize alıp gökyüzünde herhangi bir noktaya baksak orada yıldız yoksa, biraz yana baksak orada da yıldız yoksa “Gökyüzünde hiç yıldız yok.” demek ne kadar gerçekçi olabilir ki?
Teleskopumuzu etrafa çevirmek lazım, işte o zaman yıldızları görebiliriz... Bakıp da göremediğimiz yıldızlar vardır, karanlık bir boşluk zannettiğimiz... Oysa o karanlıkta daha gelişmiş teleskoplarla görülebilecek nice yıldız vardır... Hayatımızda olduğu gibi...
Teleskopumuzu nereye çevirirsek orayı görürüz. Gökyüzünün tamamını gördüğümüzden ibaret saymak zenginliğimizi inkâr etmek, kendimizi yok yere üzmek olmaz mı? Böylesi karanlığa saplanan bakış açımızı değiştirerek uzayan depresif, mutsuz, huzursuz, umutsuz, keyifsiz ruh hâlimizden uzaklaşarak hayatımızın kontrolünü elimize almaya başlayabiliriz...
Böylece yıldızlarımızın, karanlıklarımızın var olduğunu, hayatımızın parçalardan değil bir bütünden oluştuğunu görebilir; güzelliklerimizi de yaşayarak hayatımızı olduğu gibi kabullenebiliriz...