YARININ YOK SENİN
Bahar yeleli bir yel
Saçlarını okşuyor senin
Tenhalığına çekilmişsin vadilerin
Hüzün çiçekleri açmış
Kanayan yaranda, yaralısın
Yarının yok senin.
Allı güllü seccadesini sermiş
Gül yüzlü güneş kan çukurlarına
Aşk gibi gülümsüyor
Kınalı toprağın alnına
Dumanlı bir bakıştasın
Ey şair, heybende şiir kırıntıları
Yaşla dolu, yağmurlu gözlerin
Yarının yok senin.
Aşk gibisin şair, bir seher vakti
Issız başını eğmişsin sulara
Dolaşıyorsun gölgeli ağaçları
El ediyorsun ak kuğulara
Yarının yok senin.
Dinlenip bir akasya altında
Yuvasız kuşlar gibi
Bakardın köy mezarlığında
Sisler içinde uyuyan gömütlere
Çığlıklar koparıp yorgun yüreğinden
Boğuk sesini duyardın ölümün
Gideceğin yer orası
Yarının yok senin.
Ne ki ölüm, dediğin
Bir varsın, bir yoksun
Yaprak dökümü
Bir bir ölümü tattı sevdiklerin
Yağmur öpücüğü düşsün saçlarına
Dilsiz pınarların ağıtları
Düşsün şiirlerinin dizelerine
Şiirlerinden hatırlasınlar seni
Dünya han, sen yolcu
Yarının yok senin.
