VEDA MEKTUBU
Çok üzgünüm, senin gülüşlerine cevap veremediğim için.
Sabah uyandığımda ilk işim, perdeleri açıp odanın camını aralamaktı.
O sabah, her yeri bir metre kar kaplamıştı. Ama alışkanlıklarından vazgeçemeyen ben; perdeleri açıp yine bekleneni yaparak camı aralamıştım.
Çok üzgünüm araladığım camlardan senin gülüşlerine cevap veremediği için.
Cam kenarında karın yağmasını izlerken kış çayımı yudumlamak ve arkadan çalan bir 45'lik plak. Seviyordun biliyorum ama çok üzgünüm sensiz dinleyip sonra da, o gülüşlerine cevap veremediğim için.
Sen 'Zeki Müren' diye tutturduğunda illa da 'Müzeyyen Senar' dinleyen 'ben.' Boşver, çok da takma, erteleme de, sen nasıl kendinle baş başa isen 'ben varken' bile...
Sırayla bu işler canım çok üzgünüm bir bardak çay eşliğinde senin gülüşlerine cevap veremediğim için.
"Tüh! Allah seni kahretmesin evladım. Yine mi camı araladın? Bu kış gününde, karın soğuğunda. Sardunyalarımın sonu mu olacaksın? Beklenen baharların sabahında."
Yine satırlarıma annem girdi, en beklenmedik anımda...
Çok üzgünüm çok senin gülüşlerine cevap veremediğim için.
Camları da aralamıyorum, kar da yağmıyor artık. 45'lik plakta çalmıyor. O da benim gibi antika oldu.
Çok üzgünüm yaşlandım, yolun sonunu yine bir kış çayına bağladım. Sana son satırlarım ama onu da bir Zeki Müren, bir de Müzeyyen Senar'a bağladım.
Çok üzgünüm bir veda mektubunda dahi, senin gülüşlerine cevap veremediğim için.
