VEDA
"Gidiyorum, bir süre buralarda olamayacağım. Bir iki ay sürebilir. Döndüğümde senin ile uzun uzun konuşmam gerekebilir. Bu konuşma sonunda vereceğin karara da büyük bir saygı duyacağım. Şunu bilmeni isterim ki benim için çok değerlisin. Şu an kısa bir veda ile senden ayrılıyor olmak benim için kolay değil.
Fakat büyük buluşmaların kolay olmayan ayrılıkları olduğunu anlayacağından eminim. Senin yeşil gözlerini, sarkan saçlarını, yüzünün kıvrımlarını, gamzelerini de beraberimde götüreceğim.
Benim küçük dünyamın aydınlık yüzü, güneşi olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Araya girecek olan mesafeler belki sevgi dolu yüreğine acı verebilir. Fakat sen, böylesi anlarda seni çok sevdiğimi aklına getir. Bu düşünce seni rahatlatacaktır.
‘Gitmen şart mı?’ diyebilirsin. Yanıtım; sana kavuşmak için ‘evet’ olacaktır. Sana sadece adımı bırakacağım. Her aklına geldiğimde adımı fısılda. Bir ışık gibi sana dolacak, seninle olacağım. Şimdilik sadece elvada. Ardımdan el sallama…” dedi.
Giderken kafasını bir kere bile geri çevirmedi. Biliyordu ki, onu tekrar görünce gitmesi çok zor olacaktı. Ve onu kaybetmek istemiyordu. Ayrılık taşıyan her adımında, ona daha çabuk kavuşmak saklıydı. O nedenle adımlarını daha büyük, daha sık atıyordu...
Ve bir iki ay dediğin zaman neydi ki?!
Belki de bir ömür...
