VASFİYE TEYZE
Evinin penceresinden, bahçesinde yetiştirdiği bodur karanfillerinin üzerine bir inci tanesi gibi süzülen ahmak ıslatan yağmurunu izledi bir süre.
Ona çocukluğunu anımsatan bu havayı oldum olası çok severdi Vasfiye Teyze.
Üşenmedi, kenarları dantelli beyaz başörtüsünü takıp bahçeye çıktı. Toprağın kokusunu içine çekti uzun uzun. Dalından iki karanfil koparıp ince belli vazosuna yerleştirdi.
Beş çocuk anasıydı. Yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişti. Yaşamda en büyük varlığı çocuklarıydı kuşkusuz.
O, çocuklarını minicik bir evde her yere sığdırabilmişti de, kendisi yaşlanınca hiçbir yere sığamamıştı ya, işte ona yanardı için için. Yüreği bugün de kan ağladı.
İrin damlayan memelerinin başkaldırılarına inat, çocuklarını nasıl bir özveriyle emzirişi geçti gözünün önünden. Parçalanmış döl yatağının gövdesinden sökülüşüne gelince, o da ayrı bir acıydı ya hadi neyse... Ne günlerdi.
Çocuklarını özlemişti. En son geçen yıl kapıdan uğramışlar, "Paran var mı?" diye sorup bir bardak çayı zor içip gitmişlerdi. Kuşkusuz 'para' onlar için her şeydi.
Yapayalnızdı. Yaşamı irdeledi inceden inceye. Suçu kendinde aradı. Ancak suçu olsa da ne olurdu ki? O bir ana değil miydi?
Karşılığı yalnızlık mı olacaktı? Sorusuna yanıt bulamadı.
Yaşlanmış, yıpranmıştı. Ne de olsa bir asıra beş yılı kalmıştı.
'Muammer Efendi biraz daha yaşamalıydı,' diye bir ah çekti derinden. Sağ camı kırılmış olan tel gözlüğünü çıkartıp gözünden akan iki damla yaşı elinin tersiyle siliverdi.
Saatin ilerlediğini anlamadı.
Aklına, geçen yıl özenerek yaptığı; cam bardaklarda, "belki bir gelen olur," diye sakladığı Ahlat turşusu geldi. Muammer Efendi çok severdi.
İki küçük bardak çıkardı. Bardakları doldurdu. Kendi bardağını 'yalnızlığına' kaldıracaktı ki yardımına kedisi Sarman yetişti.
"Yalnız değilsin," der gibi gırlayıp ayaklarına sarıldı.
Vasfiye Teyze'nin dudak uçları bu akşam ilk kez gülümsedi.
Kucağına aldığı kedisinin hafif kıvrılmış gövdesini uzun uzun sevdi.
Vasfiye Teyze bir ara soluk almakta zorlandığını duyumsayınca karşı evin kızı Esma'yı çağırdı. Hastalandığında gelir, acısına bir çözüm yolu arardı. Bu akşam da öyle oldu.
Doktor Esma kağıda bu akşam acı bir not düştü.
Vasfiye Teyze'nin hastalığının çaresi 'iki şey'de gizliydi.
Birkaç insan sesi.
Bir tutam da sevgi...
Vasfiye Teyze sabaha karşı yüreğine yenik düştü, yaşamdan sessizce koptu.
Çocuklarını çağırdılar. Geldiklerinde her şey için artık çok geçti.
***
Sevdiklerinizi geç olmadan sarıp sarmalayacağınız bir yaşama...
