SON HAZAN
Sana geliyorum, canım,
Sana geliyorum, toprağına su döküp el sürmeye, çiçek dermeye.
Sen gittiğin günden beri yarım kaldım, diğer yarımda torunlar, çocuklarıma, eş dost ve akrabalar olsa da…
Ayaklarım tutuyorken sana gelmek çok güzel. Önceleri, sen bana gelirdin. Her gelişinde kapıya vurur; ‘Ben geldim’ derdin. Evim, yüreğim şenlenir, gönlüm dellenirdi.
Artık kapıyı çalan kalmadı. Kapım günden geceye kapalı. Bazı günler kızımız, bazı günler oğlumuz yoklar. Sen gibi elleri dolu, yüzleri güleç gelirler.
Oturur, konuşuruz; sofralaşır, gülüşürüz. Laf aramızda, artık gülüşlerim yarım. Diğer yarısı seninle birlikte gitti.
Biliyorsundur belki; burada mevsim sonbahar. Ağaçlarda yapraklar sarı, saksıdaki fesleğen tohumda. Bahçedeki iki üç karık domates, biber bozulmaya durdu. Bir fasulyeler var yeşil. Bugün yarın onlara da soğuk vurur.
Rüyalarıma giriyor; ‘gel’ diyorsun. Rabbim yazmayınca olmuyor. Belki, bu yaprak dökümü gelirim. İçimde böylesi his var. Beyaz gelinliğimle yanına defnederler. Tembihledim oğlana. Bu çiçekleri, son getirişim olabilir.
Fakat gülüşüm, hep o seni ilk gördüğümdeki gülüşüm. Seni çok özlüyorum. Burnumda tütüyorsun. Yatağımda hâlâ sıcaklığın, hâlâ yerin aynı duruyor.
Sen beni çok mutlu ettin. Ben senden razıyım. Rabbim de razı olur inşallah!"
Belki, bu son hazanım, kim bilir?..
