ŞİFRELİ MESAJ
Yine sabahın erken saatlerinde uyandım. Yine zihnim, iplerinden asılı bir kukla gibi sağa sola atlıyor zıplıyor, tam durdu derken tekrar sıçrıyordu.
Zihnimin bir yanında müziği ile birlikte gümbür gümbür; “Ağlama değmez hayat bu gözyaşlarına” şarkısı dönüyordu. Göz kapaklarımı karanlığa açmaya çalışıyorum fakat ağırlaşmış, birbirine yapışmış, açılmak istemiyordu.
Bir yandan mavi-pembe düşler kesik kesik devam ediyordu. Bebek pembesi şifon elbisemle sahnede şarkıyı söylüyor ve bolca alkış alıyordum.
Bir yandan masmavi okyanusta huzurla süzülüyordum. En rahatsız edici şey karanlık bir mağarada orada olduğunu hissettiğim canavarı görmeyen gözlerle bulmaya çalışıyordum.
Hangisi gerçek?
Uyandım mı? Hala uyuyor muyum?
Bu şarkı neden bu kadar yüksek sesli?
Mağara neden bu kadar karanlık? Canavar diye bir şey var mı?
Derken zorlayarak göz kapaklarımı açıyorum.
Ortam karanlık…
Odamdaki eşyaları zar zor seçmeye başlıyorum. Gözlerim kapalıyken duyduğum, gördüğüm, görmeye çalıştığım her şey devam ediyor. Bilinçdışım hala tam vardiya çalışmaya devam ediyor. Fark ediyorum ki, şu anda nefes almıyorum. Doğal olarak akciğerlerim yanmaya başlıyor ve bu acıya son vermek istiyorum. Çok şükür derin bir nefes alıyorum. Yetmiyor birkaç defa daha derin soluklar alıyorum.
Ve nihayet akciğerlerimle birlikte zihnim de rahatlıyor. Müzik susuyor. Deniz çekiliyor. Mağara aydınlanmaya başlıyor. Sonunda bilincim, bilinç dışı ile girdiği savaşta galip geliyor.
Yatakta doğrulup ayaklarımı kenardan aşağıya sarkıtıyorum. Artık fiziki hayata geri dönüyorum. Bilincim savaştan yorgun ama onurlu galibiyeti ile sendeleyerek toparlanmaya çalışıyor.
“Bilinçdışım rüyalar ve kabuslarla acaba bana ne anlatmak istiyor?” Sorusu aheste dönen plak gibi bilincimin tepesinde dönüyor. Şimdi olmasa da, birkaç gün içinde bu sorunun cevabını bulacağıma eminim.
Şu anda yapabileceğim tek şey şifreli mesajın içeriğini hayra yormak ve ruhumun uhrevi tarafına kulak vermek için daha çok gayret sarf etmek.
