RUHUMUN DİNLETİSİ
Kendimi köşeye kıstırılmış kedi gibi hissediyorum. Evleneceğim, sevdiğim Kenan, çok değişmiş sürekli eleştiriyor, ne yapıp yapmayacağıma dair benim adıma kararlar alıyordu. Yavaş yavaş kişiliğim, benliğim ele geçiriliyordu. Özgür değildim, görünmez iplerle dört bir yandan bağlıydım.
Canımın çok sıkkın olduğu bir günde, arkadaşım Oya: “Artık bir karar ver, böylemi sürecek?” dediğinde düşünmeye başladım. Hayır, böyle olmamalıydı, artık bir karar vermeliydim, geç olmadan.
Canım arkadaşım, “değişiklik olur sana” diyerek beni bir konser davetine birlikte gitmek için ikna etmeye çalışıyordu. İçimdeki melankoli rüzgârına rağmen ısrarı karşısında daha fazla direnemedim; “Ne zaman?” dedim, içimden geçen duyguları gizleyerek. Bir keman konseri olduğunu öğrendiğimde; “Hiç sevmem, sıkılırım ben ne o gıy gıy” fakat ısrarı karşısında daha fazla dayanamadım; “Tamam, gidelim” dedim.
Akşam birlikte konser salonuna gittik. Salona girdiğimiz anda, sahne dekoru beni içine çekmişti. Beyaz tuşlarıyla piyano merdiveni mavi-beyaz gökyüzüne doğru uzanıyor, notalar sanki hafif bir esintisiyle, siyah kuşlarla birlikte uçuşuyordu. Muazzam bir görsel şölen sunuyordu. İşte o an, bir kadın silueti belirdi. Beyaz elbisesi yürüdükçe dans eder gibi dalgalanıyordu. Elinde zarif bir keman, yüzünde tatlı bir gülümseme selam verip gözleri kapalı bir şekilde kemanı çalmaya başladı. Kadın kemanı nazikçe tutuyor, notaların içinde kayboluyordu.
Sanki kadınla bütünleşmiş gibiydim. Her yay çekişinde, ruhum onunla birlikte melodilerle, özgürce dans ediyordu. Her çaldığı nota, bana içsel yolculuğun kapısını aralıyordu, kemanın tellerine dokundukça adeta ruhumun derinliklerine iniyordu.
O anda, kendimi siyah kuşların özgürce uçtuğu bir ormanda buldum. Melodiler duygularımı, düşüncelerimi anlıyormuş gibi beni yepyeni bir serüvene sürüklüyordu. Ve sonunda, tınılar yükseldi, ardından alçaldı, yaşamın iniş çıkışlarına benziyordu.
Konser sona erdiğinde, girdiğim hayal dünyasından zor ayrıldım. Yerimden kalkamıyordum, o kadar huzur doluydum ki, Oya: “Bir de gelmek istemedin.” dedi gülerek.
Arkadaşıma minnetle bakıp teşekkür ettim. Konser salonunun kapısından çıktık, fakat hissettiklerim içimden çıkmıyordu. Duygusal bir tedavi yaşamıştım adeta. Çalınan notalar hayatın zorluklarına meydan okumam gerekliliğini anlatmış gibiydi.
Bir süre sonra, müziğin o büyülü dünyasından aldığım ilhamla, evime döndüm. Kendime çeki düzen verecek, her zorluğun altından kalkabilecek gücü bulacaktım.
Artık kararımı vermiştim ve Kenan’dan ayrılacaktım. Notalar ile güftesi, bestesi bana ait bir eser çalıp söyleyecektim. Maestro bendim.
Do’dan mı başlamalıyıyım, la’dan mı?
Do; doğru yol, doruk
Re; reset, revize, realite
Mi; denizin, çiçeklerin mis kokuları
Fa; kendini, değerini fark et
Sol; gülüşünü soldurma
La; sana layık olan biriyle ol
La’ da durdum biraz, rahatlattı beni. Hiçbir şey olmasa “la la laaa” şarkı söylerim.
Si; sil baştan,
İşte budur. Kendi notalarım beni, bu çok sevdiğim Şebnem Ferah şarkısına götürdü.
Sil baştan başlamak gerek bazen
Hayatı sıfırlamak
Sil baştan sevmek gerek bazen
Herşeyi unutmak
Sanki bugün son günmüş gibi
Dolu dolu yaşamak istiyorum ben
Her ne çıkarsa yoluma
Selam verip yürümek istiyorum ben
Sil baştan başlamak gerek bazen
Hayatı sıfırlamak
Sil baştan sevmek gerek bazen
Herşeyi unutmak
Şebnem Ferah
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
