ORMAN ORTASINDA
Ormanın ortasında mumya gibi dimdik ayakta dururken insan mahlukâtının doğa karşısında ne kadar küçük bir zerre olduğunu hissetmiştim. Şimdi , şu anda bu ulu ormanın devasa ağaçlarının yeni filizlenen yaprağından daha küçük toz tanesi gibiyim.
İlkbaharın ilk günlerinde tomurcuklanmaya başlayan ağaçlar sabahın erken saatlerinde uykudan uyanmakta zorlanarak, minik yumruk yaptığı elleri ile kapalı gözlerini ovalayarak esneyen bir bebek gibi görünüyordu. Bilinç, çok miktarda oksijen sayesinde pırıl pırıl parlar. Bilinç dışı bu parıltı karşısında kör olup karanlık gölgelerde saklanır.
Burun deliklerim kocaman bir ağızın esnemesi gibi açılabildiği kadar açılmış. Şehirde alışkın olduğu toz, duman, düşük hava kalitesine hiç benzemeyen bol oksijen nedeniyle sarhoş olmuş. Kulaklarım dingin sessizlikler de kuş cıvıltıları içinde emekliye ayrılmış.
Ruhum yere basan ayaklarıma rağmen havalanmış gibi bu bedenden özgürleşmiş.
Doğa katili karbon ayak izlerimiz buralara bulaşmamış.
Ağaçların nazlı nazlı sallanan şefkatli kollarını örten yaprakların arasında yol bulmuş hayat enerjisi güneş ışınları dimdik derinlere ulaşıyor. Serinliği yumuşatıyor, ısıtıyor, aydınlatıyor.
İnsanlar doğaya karşı açtığı savaşı ezici bir şekilde kaybedecek ve yok olacak. Bu hazin sonuç bariz bir şekilde ortada. Ya bunun farkındalığına varacağız ya da yok olacağız.
