ÖLDÜ KADIN
Bitmeyen bir sevgiyle
Ölümle yaşam arasında bir yerlerde
Çırpındı durdu kadın...
Ölmek üzereydi.
Daha da çok gençti.
Ah kimseler duymadı yalvarışlarını
Yalnızdı, yapayalnız...
Yorgun gözleriyle ışıklığına konan serçeyi izledi Yattığı yerden uzun bir süre
Sessizdi bu sabah küçük serçenin çığlıkları.
Gözleri gökyüzüne asıldı birden.
Bir zamanlar maviye tutkuyla sarınan
Bu gökyüzü ne zamandan beri böyle karaydı?
Bilmek istemedi.
Yaşamını irdeleyemeyecekti.
Yalnızca sevmeyi becerebilmişti
Koşulsuz sevmeyi, severken incitmemeyi.
Acı süzüldü yüreğine o an
Onulmazdı yarası, bilirdi.
Gözlerini sıkıca yumdu
Vurduğu yeri kemiren acı
Solgun yüzüne yaş düşürdü istemsiz
Ölümüne sustu kadın bu akşam
Şimdi son soluktaydı yüreği
Yazgının dili keskindi kuşkusuz...
Günlerden pazardı.
Tam bir dilek tutacaktı ki
Durdu zaman yaşamın koynunda birden
Kadın öldü!
Öldü kadın, gecenin kuru ayazında,
Üzerine yapışan yazgısıyla bir başına.
Daha da çok gençti...
