KILAVUZ HİKÂYE
İnsanın evrensel düzeyde gelişmesi (inkişaf etmesi) için iki yol var; birincisi eğitim, ikincisi eğitim ortamında aldığı ip uçlarını takip ederek özel hayatında bilgi kaynağına erişmesi...
Yüz binlerce müzik öğretmeni var, içlerinden kaç tanesi müzisyen sanatçı? Yüz binlerce edebiyat öğretmeninden kaç tanesi yazar, eserleri var? Öğretmenlik yaptığım okullarda şunu fark ettim, öğretmen maaşları daire, araba parasına giderken tarihçi öğretmenin evinde Yılmaz Öztuna'nın on dört cilt tarih kitabı yok. Edebiyat Öğretmenlerinin evinde Nihat Sami Banarlı’nın Resimli Türk Edebiyatı Tarihi kitabı yok.
Oysa Edebiyat Fakültelerinin Türk Dili ve Edebiyatı bölümlerinde Nihat Sami Banarlı'nın anılan eseri, Tarih bölümlerinde de Yılmaz Öztuna'nın Türkiye Tarihi adlı eseri ana kaynak kitaptır. Bu iki yazar da öğretim üyesi doçent profesör falan değil ha, sıradan birer öğretmen.
Rahmetli Nihat Sami Banarlı o üç ciltlik kitabı yazarken kamyon dolusu kitap incelemiş, Yılmaz Öztuna da, on dört ciltlik eseri yazarken ömrünü kütüphanelerde geçirmiştir.
Yüzüme söylemediler ama arkamdan bana da demişlerdir: "Maaşını kitaplara dergilere verip kiralarda sürüneceğine çoluk çocuğuna kalsın, bir daire al yahut bir araba al; binin, gezin, yaşayın." demişlerdir. Oysa arabanın altindan yel geçer, daire bir gün yıkılır gider.
Doğrusu biraz gecikerek de olsa onlara da sahip oldum ama benim, birini bin arabaya değişmem, on bir tane kitabım var. Edebiyat Fakültesinin Tarih ve Edebiyat bölümlerinde hatta TIP Fakültelerinde ders konusu edilecek kadar değerli kitaplarımın hepsi.
Nihat Sami Banarlı'nın anılan o üç ciltlik kitabının son sayfasına geldiğimde kısa bir şiirle karşılaşmıştım. Okuyunca gözlerimden iki damla yaş süzüldü. O bir şiire erişmem ve iki damla gözyaşı dökmem için eseri okuyup bitirmem lazımmış.
O şiiri bulup siz de okuyun.
